Ljósberinn - 26.10.1929, Síða 4

324
LJOSBERINN
eftir annað að undanförnu. Óli er svo
lirifinn af honum, og ég lield að fjöl-
skyldan hafi tröllatrú á honum«, sagði
Axel hlæjandi.
»Tarna er merkilegt!« sagði frúin.
»Að frú Ellert skuli kunna við að liafa
veslings stráið hann Óla litla með öðr-
uin eins hrekkjalóm, pað er meira en
cg fæ skilið«.
»Hann er kannske vel gefinn, dreng-
urinn.« sagði skipstjórinn.
»Er iiann laglegur?« spurði frúin.
»0 — svona — já-já annars, hann er
ekki svo ljótur, strákurinn«, svaraði
Axel. »Hefir þú ekki séð hann græna
Jóa, pabbi?«
»Ekki beld ég, ekki svo ég viti«,
svaraði skipstjórinn brosandi.
»En pú hefir séð liann, mamma«,
sagði Axel. — »Er pað ekki?«
»Ó, pað segi ég satt, pað inan ég
ekki!« svaraði frúin í tepruleguin mál-
rórn. »0g ég hefi svo ósköp litla »inte-
resse« af pví, Axel ininn«.
»Á ég ekki að lofa ykkur að sjá
hann einhverntíma?« spurði Axel glettn-
islega. »Ég gæti »platað« hann heim
með inér, nú erum við svo sem orðnir
skólabræður!«
»Ó, mig langar víst ekki til að sjá
hann«, sagði fruin. »Dreng, sem var
nærri pví búinn að gera út af við eina
barnið initt, langar mig ekki til að sjá«.
»En pú, pabbi?« sagði Axel og sneri
sér hlæjandi til föður síns, »þú ert ekki
eins hjartveikur og mamma, pú 'þorir
víst að sjá hann græna Jóa!«
»ÆtIi pað ekki, þó mig varði auð-
vitað ekkert um hann — hvað heitir
hann annars pe-pessi græni Jói ?« spurði
skipstjórinn.
»Jóhann«, sagði Axel. »Hann heitir
eftir móður sinni, hann var skírður á
kistulokinu hennar«.
»0g greyið!« sagði frúin. »En hvern-
ig í ósköpunum veizt pú allt petta
Axel?«
»Strákarnir sögðu mér pað«, svaraði
Axel. »Peir sögðu ,mér líka að mamma
hans hefði verið á götunni og að Malla
gamla hefði gustukað sig yfir hana rétt
áður en Jói fæddist«.
»Sussu, sussu, Axel ininn!« sagði frú-
in — »við skulum okki tala meira um
petta — pað er ósköp að vita hvað
fyrir getur komið«.
»Verði ykkur að góðu«, sagði skip-
stjórinn pá og stóð upp frá borðum, en
gestirnir pökkuðu fyrir matinn og gengu
til sætis í annari stofu.
»Pað er talsvert spennandi að heyra
um pennan félaga pinn, Axel«, tók öld-
ruð frænka Axels til máis, þegar gest-
irnir voru seztir að kaffi sem var borið
á borð fyrir jiá í stofunni.
»Geturðu ekki sagt okkur neitt meira
um hann? Hvers son er hann?«
»Það er nú ekki gott að segja«, sagði
Axel íbygginn. »Það er nú víst eitt af
pví, sem enginn veit. Hann er f'öðurlaus,
strákgreyið«.
»Á hann ekki bágt?« sagði frænkan.
»Föðúrlaus og fátækur, heldurðu að pú
vildir skifta kjörum við hann?«
»Auðvitað vildi ég pað ekki«, svaraði
Axel. »En ég held að pú purfir ekki að
vorkenna Jóa, honum stendur víst nokk-
urnveginn á sama«.
»Heldurðu pað?« sagði hún. »En það
efast ég nú umj Axel minn, pó hann
kunni að vera kaldranalegur í viðmóti,
og mér pykir lang serinile'gast, að hann
sé pað, aumingja drengurinn, æfikjörin
hans eru einkar vel fallin til þess að
kenna honum það«.
»Pekkirðu hann?« spurði Axel for-
vitinn.
»Ég hefi aldrei séð hann, en pú sagðir
að hann ætti engan föður, að móðir
hans væri dáin, og að fátæk, gömui