Ljósberinn - 02.11.1929, Blaðsíða 5

LJÖ SBERINN
833
sem mest heldur ineð honum. Pað er
gaman að vita, hvað honum verður við,
þegar hann heyrir, hvernig dyggðablóðið
hans hagar sér«.
»Eigum við að vera að því?« sagði
Axel dræmt. »Penninn finnst kannske«.
»Annaðhvort fer ég strax í dag eða
ég fer alls ekki«, sagði Sveinn ákveð-
inn. »Til hvers væri að draga það? A
ég að bíða eftir því að strákurinn selji
pennnann eða feli hann svo að ég sjái
hann aldrei framar? Heldurðu að þú
vildir láta Græna Jóa stela pennanum
þínum?«
»Nei«, sagði Axel. »Ekki vildi ég það.
En kennarinn trúir okkur ekki. Hann
trúir Jóa betur«.
»Eg held að þú ættir að láta hann vita,
hvernig Jói er, segðu honum eitthvað af
því, sem þú hefir sagt mér«,' sagði Sveinn
og var fljótmæltur. »Segðu honuin þeg-
ar hann barði þig til óbóta, og þegar
hann hrifsaði af þér skólatöskuna til
þess að stela bók úr henni, og þegar
liann hratt þér í tjörninn, og þegar hann
skar gat á yfirhöfnina þína — og —
og — «,
»En við getum ekkert sannað«, sagði
Axel.
»Sannað!« greip Sveinn frarn í. »Við
jiurfum ekkert að sanna. Við kærum, og
kennarinn er skyldugur til að rannsaka
málið, ég læt það lika vera, þó að
sannleikurinn komi í ljós. Pú manst
að segja það, sem þú veizt um strák-
inn«.
Drengirnir gengu heim til kennarans.
Ilann sat við skrifborðið í stofu sinni,
þegar þeir gengu inn og heilsuðu hon-
um hæversklega. Hann bauð þeim sæti
og spurði, livað þeim væri á höndum.
Iíann horfði á þá til skiftis og var
augnaráð hans alvarlegt. Drengjunum
varð svarafátt og liann sagði aftur:
»Hvað er það, drengir?«
»Ég heli misst pennann minn«, sagði
Sveinn þá freraur loðmæltur. »Iionum
hefir verið stolið úr vasa mínum í skól-
anum«.
Kennarinn leit á þá hvasst. »Ertu
viss um það?« spurði hann.
»Hárviss«, svaraði Sveinn öllu örugg-
ari. »Og ég gæti víst meira að segja
bent á sökudólginn«.
»Hvern þá?« spurði kennarinn og
horfði fast á Svein.
»I’að er hann gr — Jói«, svaraði
Sveirin hiklaust.
Svo varð þögn. Kennarinn kveykti í
pípunni sinni, Sveinn liorfði á hann
hróðugur í hragði, en Axel setti dreyr-
rauðan.
»Ég á bágt rneð að trúa því«, sagði
kennarinn loksins. »Jóhann kemur of
vel fram til þess að hafa þesskonar í
frammi. Ætli þú hafir ekki týnt penn-
anura sjáifur, lagsmaður«.
»Nei«, svaraði Sveinn ákveðinn. »Jói er
nú ekki annað eins dyggðablóð og kenn-
arinn heldur«, bætti hann við. »Hann
Axel hérna gæti borið um það. Axel
þekkir drenginn«. Sveinn leit til Axels,
sem stóð við hliðina á honum og bar
höfuðið ekki hátt.
»Jæja, Axel«, sagði kennarinn og
sneri sér til Axels. »Hvað segirðu þá?»
Axel svaraði engu.
»Annars kann ég ákaflega illa við að
skólabræður segi óhróðurssögur hver um
annan«, sagði kennarinn, »og það héfir
aldrei viðgengist hér. En ég hlýt að
spyrja þig: Heflr pú reynt óráóyendni
af Jóhanni?«
Alger þögn.
»Já eða nei«, sagði kennarinu og
horfði á Axel, sem kiknaði undan augna-
ráði hans.
»E k-k-i beint ]i-a-ð«, svaraði hann
loks stamandi í hálfum hljóðum.
»En — ég liefi — lieyrt svo margt