Ljósberinn - 09.11.1929, Blaðsíða 6

342
LJÓSBERINN
pess að tortryggja og tala illa um fé-
laga pinn?«
tíveinn steinpagði.
»IIvað leggur pú til málanna, Jóhann?«
spurði kennarinn. »Ertu reiðubúinn að
fyrirgefa peim?«
»Ætli peim íinnist að peir puríi á
minni fyrirgefningu að halda?« sagði
Jói og brosti örlítið, en pað var rauna-
legt bros.
»I3eir hljóta að kannast við pað, ef
peir hugsa sig vel um«, sagði kennar-
inn. »Sá sem hefir félaga sinn fyrir rangri
sök parf vissulega á fyrirgefningu hans
að halda. Eg vona að pið áttið ykkur,
drengir, og látið hið góða bera sigur úr
býtum, og bindið enda á petta leiðinlega
stríð með pví að biðja Jóhann fyrir-
gefningar«.
Augnablikin liðu í djúpri pögn. Axel
heyrði tifið í úrinu í vasa sínum og
Sveinn heyrði lijartað slá í barmi sér,
en Jói barðist við tárin, sem gægðust
frarn í augu hans.
»Jæja, drengir«, sagði kennarinn, »ég
treysti pví, að drenglyndið sigri«.
Pá gekk Sveinn feti framar, rétti Jóa
hendina og sagði undur lágt: »Fyrir-
gefðu mér. Eg hefði ekki átt að segja
pað«.
Jói tók pétt utan um framrétta
hendina og augun lians sögðu! »Ég
fyrirgef pér af hjarta!«
Axel snart hönd Jóa með íingurgóm-
unum og tautaði eitthvað svo lágt, að
Jói heyrðí pað ekki.
Pá mælti kennarinn hægt og hátíðlega:
»Drengir! Innsiglum stundina ineð pví
að biðja allir saman: »Faðir vor, pú,
sem ert á himnum —-----------
Fyrirgef oss vorar skuldir, svo sem
vér og fyrirgefum vorum skuldunautum.
Pað voru tár í auguin Sveins, pegar
peir gengu út,
»Pað ei' satt, sem kennarinn sagði«,
hvíslaði Sveinn að Axel. »Við finmnn
pað góða, ef við leitum að pví. — Eig-
um við ekki að hætta að kalla hann
græna Jóa«.
En Axel tók ekki undir. Hann stakk
höndunum í vasa sína og fór að blístra
danslag, sem hann var nýbúin að læra.
»Ertu ekki sammála?« spurði Sveinn.
Axel yppti öxlum.
»Jæja, vertu pá sæll«, sagði Sveinu og
tók til fótanna og hljóp heim til sín.
Frh.
----—«> <•-----
Móðir við barn.
Ég horfi, blessað barnið mitt,
í bláu augun pín,
par sé ég bæöi líf og Ijós,
par lifir sálin mín.
Pú brosir! — En pað unaðsdjúp!
Mér opnast heimur nýr.
lig inn í heiðan himinn sé,
par helgur Drottinn býr!
■ En augna pinna undradjúp
veit enginn nema ég;
pau birtast mér sem blessað ljós,
svo björt og guðdómleg.
Við koinu pína, blessað barn,
hve bjart varð allt og ldýtt!
ég fann að allt mitt innra líf
var orðið breytt og nýtt.
Ég vængi fékk hjá sælti og sorg
og sveif í himininn;
par sjálfan Drottinn sál mín baö
að signa veginn pinn.