Ljósberinn - 09.11.1929, Blaðsíða 7

LJOSBERINN
343
J'að var sem eitthvert æðra mál
pá ætti sála mín;
ég bað liann eins og bezt ég gat
að blessa sporin pín.
Ég sá liann brosa blítt og ljúft,
er bað ég djúpt og heitt.
Sem bending tók ég brosið hans
að bænin skyldi veitt.
I auga pínu, blessað barn,
hann brosir mér á ný
og leitar eftir hlífð og vörn---------
mitt hjarta trúir pví.
Sic/. Júl. Jóhannesson.
Sólbráin.
Ævintýri handa börnum eftir Else Rochari.
[Frh.j Sólbráin leit pá náðuglega til
liljunnar, og sagði: »Hún fer víst villt í
pví, unga frúin«.
»Ætli pað?« spurði riddarasporinn,
honurn var svo undur illt í mjóa bakinu
sínu. Sólbráin svaraði pví engu. Hún
stóð nú parna á langa leggnum sínum
og gnæfði hátt yfir öll hin blómin, og
varð nú allt í einu órótt innan brjósts.
En enginn hlutur í heirni pessum gat
fengið hana til að kannast við að henni
væri sjálfri farið að verða kalt!
Og nú var komið kvöld. »Nú verður
pú að fara að renna undir eins og
gamla sólin«, hrópaði perlan gula og
forvitna. »Nú átt pú að verða rauð og
renna til viðar«.-
Pá tók gæsablómið undir: »Já, jafn-
rauð og ég er út, við röndina«, og svo
kinkaði liún kolli með ákefð.
»Já, flýttu pér að setjast«, hrópuðu
öll hin blórnin og ilmurinn af liljunni
varð svo mikill, að sólbráin varð alveg
vingluð í kollinum.
»Ég hreyfi mig ekki paðan sem ég
er«, sagði sólbráin rembilát, en með
sjálfri sér var hún ekki nærri eins
hreykin og fyrst; hana var farið að
gruna, að pað væri víst alveg liræðilegt,
petta, sem hún hefði tekist á hendur.
Stjörnurnar tindruðu nú á dimmbláum
himninum og innan skamms fór tunglið
að skina með sínu hvítskæra ljósi niður
i garðinn.
»En livað pið eruð kveifaraleg, kæru
börn«, sagði máninn.
»Pað er af pví að okkur er svo kalt,
nýja sólin okkar hefir enga dáð í sér
til að verma okkur«. Pað var perlan,
sem svaraði, hún var nú allt af svo
fljót til svars og meinleg í orðum við
nýju sólina.
»Nýja sólin ykkar?« spurði máni al-
veg forviða. Perlan forvitna og freka