Ljósberinn - 01.05.1937, Blaðsíða 13

LJÓSBEBINN
Hogg komst klaklaust til baka og stað-
festi frásögn Tomma. Það vantaði bara
bátinn.
Nú vildi Clark líka fara niður að
fljótinu, en varla var hann kominn
út úr holunni, þegar Sun Lee og tveir
menn með kyndla komu inn úr gagn-
stæðri átt. Þeir söknuðu undir eins
drengsins.
»Einn drengur ekki hér. Hvert far-
ið. Fljótt?- spurði Sun Lee bálvondur.
Þarna stóðu nú drengirnir og vissu
ekki hverju þeir áttu að svara, en í
sama bili bólaði á Clark sjálfum upp
úr göngunum.
Sun Lee greip í öxl hans og hristi
hann og öskraði: »Hvaðan koma?«
»Ég þurfti bara að lireyfa fæturna
ofurlítið«, svaraði Clark, og lét sér
livergi bregða.
Sun Lee starði heiftarlega á hann,
svo liristi hann ógnandi höfuðið og
mælti:
»Ekki meira hreyfa fætur, vera ró-
legur hér eða . . . . « Bar hann síðan
liöndina með einkennilegri hreyíingu
upp að liálsinum, og yfirgaf þá síðan
ásamt blysberunum.
»Það veit trúa mín, Clark«, sagði
Talhott kátur, »þarna stóðstu þig vel*.
»Þegar ég lieyrði elskulegu röddina
lians Sun Lees, áleit ég ráðlegra að
snúa undir eins við«, sagði Clark.
»Það var hið eina, sem þú gazt
gert«, sagði Dixon, »en ég vildi óska,
að ekki hefði komist upp uni þig.«
Nokkrum mínútum síðar kom dverg-
urinn með hlys og langan liníf. Hann
var enn viðbjóðslegri en nokkru sinni
áður. Örið á enninu hafði rifnað upp
og blóðið rann niður kinnar hans.
»Hvers vegna gekk drengur burt?
Nú mig Fong Slia lialda vörð. Fara
aftur, undir eins höfuðið af.«
»Allt í lagi«, sagði Clark, »við vit-
um þá á hverju við eigum von*.
Fong Sha yfirgaf þá nú, en dreng-
irnir heyrðu í honum snöktið og væl-
ið fyrir utan í ganginum, þar sem hann
átti að halda vörð framvegis.
Enginn þeirra talaði orð. Vonlaus
örvænting hafði gripið þá alla. Nú var
enginn möguleiki til undankomu.
22. kapítuli.
Uppástunga Fong Shas.
Dagarnir liðu í drepandi tilbreyting-
arleysi að morgni hins tíunda dags.
Þegar Fong Sha færði þeim morg-
unverðinn þann dag, skalf allur hinn
vanskapaði skrokkur hans af geðs-
hræringu. Hið ógeðslega ör hafði aft-
ur rifnað upp, og andlit lians har
menjar nýrrar þrælameðferðar.
Allt í einu sagði hann hásum rómu
»Enskir drengir ekki glaðir hér«.
»Það er siður en svo«, sagði Talbott,
»bara að við gætum komist burtu*.
Fong Sba hleraði nokkrar sekúndur,
svo hvíslaði liann aftur: »Fong Sha
líka hlaupa burtu.«
»Hvers vegna vilt þú hlaupa burtu?«
spurði Dixon.
»Nr. eitt kapteinn mikið vondur
maður, herja Fong Sha þrælslega«, og
dvergurinn sýndi þeim alblóðugt ennið.
»Kapteinninn hefir lamið liann aft-
ur«, sagði Hogg.
»Skyldi það vera meining hans, að
við eigum að flýja allir með honum?*
skaut Tommi inn í. Fong Sha brosti
og sagði: »Fong Sha brátt lilaupa
burtu. Enskir drengir lilaupa með«.
»Þetta er atliyglisvert,« sagði Talhott.
• Skyldi dvergnum vera alvara eða er
hann að lokka okkur í gildru?«
»Ég held, að honurn sé fyllsta alvara«,
sagði Tommi. Fong Sha hleraði aftur,
137