Ljósberinn - 01.05.1937, Blaðsíða 14

LJ6SBERINN
svo hvíslaði hann: »Fong Sha og ensk-
ir drengir hlaupa burt sainan.«
»Húrra,« hrópaði Talbott.
»Kyrrir«, skipaði Dixon, »það er ein-
hver fyrir framan.*
Fong Sha var bersýnilega á sömu
skoðun. Með eldsnöggu viðbragði greip
hann körfu sína og vafraði af stað, en
mannamál úti fyrir staðíesti grun
Dixons.
Uppástunga Fong Shas halði endur-
vakið von drengjanna. Það var augljóst
mál, að dvergurinn bjó yfir því að
komast burtu frá böðlum sínum. »En
hvers vegna vildi hann hafa þá með
sér?« »Hann býst við endurgjaldi«,
sagði Dixon, »en hvert ætlar liann að
flýja ?« Framh.
Ein í vitanum.
Það var um haust á laugardagskveldi,
að sunnanveður skall á og varð brátt
að afspyrnuroki. Það gerði foráttubrim
og varð því ekki svefnsamt þeim, sem
áttu heima við sjó lramini.
Ég átti heima á hóli einum skammt
frá ströndinni. Ég lá vakandi og hlust-
aði á stormgnýinn og brimniðinn og
boðaföllin við ströndina og var að
hugsa til þeirra, sem voru á sjó úti.
Þetta ofsaveður stóð dögum saman;
en er því létti af, heyrðum við sagt
frá merkilegu atviki.
í þessu fárviðri hafði fimmtán ára
gömul stúlka, María að nafni, verið
ein síns liðs í þrjá sólarliringa í vitan-
um; og allan þann tíma liafði hún
haldið vitaljósinu glaðlifandi, svo að
það gat ljómað út yfir ólgandi hafið
og vísað veðurbörðum og særoknum
skipum til hafnar og bjargað þeim frá
að brotna í spón.
Vitavörðurinn, faðir stúlkunnar, hafði
138
á þessu sama laugardagskveldi farið í
kaupstað með konu sinni, móður stúlk-
unnar, til varningskaupa. En á meðan
skall óveðrið á, og var þá engin leið
að komast út í vitann fyrir brimgang-
inum.
Það var nú ekki nóg með það, að
dóttir vitavarðarins væri alein í vitan-
um, heldur mátti svo heita, að hún
væri matarlaus; hún hafði ekki annað
sér til viðurværis en eitt rúgbrauð og
eina litla köku.
En vitaverðinum var það til mikill-
ar liuggunar, að vitalömpunum var
haldið í fullri reglu og lampaglösun-
um haldið hreinum; vitinn lýsti jafn-
skært og venjulega, og var tendraður
á réttum tíma.
Til þess að geta þetta, hafði María
orðið að klifra upp eftir járnstiga ut-
an á múrnum og opna þar stóra járn-
hurð. Og það var ekki allt og sumt,
heldur varð hún að vaka alla nóttina,
því að hún þurfti að líta eftir lömp-
unurn fjórðu hverja klukkustund.
Þarna varð hún að sjá um sig alein
í þrjá sólarhringa. Enginn var við
liöndina að hjálpa henni eða leysa
hana af verði; en allan þennan tíma
sendi vitinn glampa sína út frá sér,
farmönnum til bjargar. A þriðja deg-
inum var björgunarskúta send út í
vitann með vitavörðinn. Þegar hann
kom inn í vitann, hitti hann þar dótt-
ur sína í fastasvefni, og allur vista-
forðinn hennar var búinn.
Unga stúlkan hafði barist góðri bar-
áttu. Foreldra sína gladdi hún með
því að halda vitanum vakandi, og það
gátu þau ekki fullþakkað henni, og
hún hafði bjargað stórum og dýrum
skipum frá því að farast við strönd-
ina hættusömu, hún, hin einmana
stúlka, hafði bjargað þeim.
Hér var ekki undir afli komið eða