Ljósberinn - 01.05.1937, Blaðsíða 6

UöSBEKINN
til, þó að þeir hefðu verið drepnir.
Það hefði verið ánægjuleg skemmtun
að kyrkja einliverja af þessum gulu
þorskhausum með grísarhalana. En
svona grasasnar eins og þeir væru,
ættu ekki annað betra skilið, en að
vera varpað í svartholið. Loks missti
Talbott þolinmæðina og hað hann að
halda sér saman, en Hogg sneri sér
funandi af bræði gegn sínum gamla
félaga og mælti:
»Þegiðu,« segir þú, -þegiðu sjálfur.
Þú ert ekki lengur hinn góði, gamli
félagi, sem þú varst áður. Þú ert kom-
inn undir íleppinn, undir íleppinn
hans Dixons. Já, það ertu sannarlega.
Halda mér saman, ekki nema það þó,
það geri ég sannarlega ekki.«
»Jæja, þú gerir það ekki«, mælti
Talbott trylltur af reiði. »Komdu þá,
ef þú þorir«.
»Yerið þið nú ekki að berjast«,
sagði Dixon í hænarróm. »Komið þið
Tornrni, Clark og Clinton og hjálpið
mér til þess að skilja þá«.
»Komdu, ef þú þorir«, öskraði Hogg
og sleit sig af þeim. »Hvað kemur
þetta ykkur við?«
»Þið fáið ekki að berjast nú«, hróp-
aði Clark, »það er svo heimskulegt«,
og gekk á milli áflogaseggjanna.
Hogg sló hann beint í andlitið með
krepptum hnefanum, en var 1 sama
bili ofurliði borinn af Tomma og
Clinton, sem köstuðu honum út í
horn og fyrirbuðu honum að segja eitt
einasta orð. Hogg sá, að liann varð að
láta í minni pokann, og sat því á strák
sínum, en í hjarta sínu var hann að
bollaleggja, hvernig að hann gæti hefnt
sín, svo að um munaði.
Skömmu eftir að friður var kominn
á meðal drengjanna, kom til þeirra
Kínverji, með hrísgrjón, fisk og vatn.
»Hvers vegna getið þið ekki gefið
130
okkur neinn almennilegan mat?« sagði
Clinton. »Það eru nóg matvæli um
borð, og góður matur veitir meiri von
og hugrekki. Eintóm hrísgrjón og fisk-
ur eru ekki til þess að koma neinni
döngun í menn«.
»Það má svo sem á sama standa, úr
því sem komið er, hvort við fáum
nokkurn mat eða engan«, sagði Dix-
on raunamæddur.
»Heyrðu nú Dixon«, sagði Talbott,
»ef þú missir móðinn, hvernig Iield-
urðu þá að þetta endi; þú hefir ver-
ið sá eini, sem hefir getað spilað okk-
ur dálítið upp«.
»Ég get það ekki lengur«, sagði
Dixon örvinglaður. »Yið erum fangar,
og ég sé ekki nokkur sköpuð ráð, til
þess að losna héðan«.
Að loknum morgunverði kom litli,
digri Kínverjinn inn í káetuna. »Nú
sex enskir drengir borðað vel«, sagði
liann brosandi. »Fengið nóg«. »Við
höfum fengið nóg af hrísgrjónum og
fiski«, sagði Talbott, »en hvers vegna
fáum við aldrei ket?«
»Ekki þykja gott hrísgrjón og fisk-
ur«, sagði Kínverjinn og hristi höfuð-
ið undrandi. »Hrísgrjón og fiskur gott
á bragðið«.
»Nær komumst við í höfn?* spurði
Clark. »Góður vindur, þrjá, fjóra daga*,
svaraði túlkur. »Hvað ætlið þið svo
að gera við okkur?« sagði Clark enn-
fremur.
»Mig veit ekki«, svaraði Kínverj-
inn. 1 sama bili kom hann auga á
Hogg, sem sat með fýlusvip úti í liorni.
»Þessi drengur veikur, hvar kennir
liann?« og hann beygði sig og klapp-
aði vingjarnlega á öxlina á Hogg.
Þessi heimski og þjösnalegi dreng-
ur, sem sauð og vall af heift og hefni-
girni, áleit, að nú væri loks tækifær-
ið komið, til þess að svala bræði sinni.