Ljósberinn - 01.05.1937, Blaðsíða 12

LIMBIBINN
lengra. Allt í einu víkkuðu göngin,
svo að hann gat fundið fyrir báðum
klettaveggjunum samtímis, og niðurinn
af rennandi vatni var nú alveg hjá
honum. Þegar hann þreifaði fyrir sér
með fætinum, fann hann enga átyllu.
Hann var bersýnilega staddur á hamra-
brún með rennandi bergvatn við fæt-
ur sér. En hversu djúpt niðri? Marg-
ar álnir eða örfá skref? Enga ljósglætu
var að sjá, allt hulið glórulausu myrkri.
Raka loftið kom honum til þess að
hnerra, og lét það í eyrum eins og
þrumuhljóð. Hann hlustaði skjálfandi
hræddur, hvort verið gæti, að einhver
varðmaður hefði heyrt til hans, en það
heyrðist ekki annað hljóð en niðandi
bylgjuskvampið.
Allt í einu sá hann ljós í fjarlægð?
sem færðist upp á móti straumnum’
og skömmu síðar heyrði hann ára-
glarnrn og mannamál.
Hann sneri því bráðlega við, og
með því að hann var kunnugur orð-
inn leiðinni, komst hann fljótlega í
básinn og lagðist niður á drusluna
hjá sofandi félöguin sínum; þar lá hann
og hlustaði í mesta æsingi.
Eftir skamma stund heyrði hann
fótatak sem nálgaðist, og vonum fyrri
ljósglampa. í sama vetfangi kom Sun
Lee^ og þrír menn með honum upp
úr bröttum göngum. Tommi lést sofa.
Varð Kínverjinn grandalaus, er hann
heyrði hrotur drengjanna og yfirgaf
básinn eftir göngunum, sem lágu inn
í aðalhellinn.
Þó að Tommi brynni 1 skinninu af
óþolinmæði að segja frá uppgötvun
sinni, gat hann ekki fengið af sér að
vekja hina sofandi vini sína. Hann
bað Guð að gefa sér það, að hann
mætti verða björgunarmaður sjálfs sín
og félaga sinna. Hugur hans hvarfiaði
til foreldranna, sem vísast væru nú að
136
biðja fyrir stóra drengnum sínum, lá
liann því rólegur og beið þess að
dvergurinn kænri með morgunverðinn.
Á ineðan drengirnir voru að borða,
kom Sun Lee og sjóræningjaskipstjór-
inn skyndilega inn í básinn. Hinn
síðarnefndi var eldrauður í andliti af
bræði. Með heiftarópi greip hann í
hnakkadrembið á dvergnum og drusl-
aði honum út í ganginn, og heyrðist
þaðan brátt barsmíði og eymdarlegt
vein.
•Veslings skinnið«, sagði Clinton
lágt. »Það er þrælameðferð á honum«,
sagði Hogg í sama tón. »Ég sá hann
oft um borð í »Voninni«. Hann er
þjónn skipstjórans og talar betur ensku
en hann þarna«. Hogg deplaði augun-
um í áttina til Sun Lee, sem stóð við
dyrnar og fylgdi með atliygli því, sem
var að gerast fyrir framan.
Þegar allt var dottið í dúnalogn og
Sun Lee var farinn með kyndil dvergs-
ins og körfu, sagði Tomini frá upp-
götvun sinni. Frásögn hans vakti
geysilega æsingu, og næsta hálfan tím-
ann rökræddu drengirnir með mesta
ákafa alla hugsanlega möguleika til
þess að komast burtu, en allt endaði
það í þessari spurningu: »Hvar eigum
við að ná í bát?«
Allt í einu rauk Hogg upp og mælti:
»Nú er ég orðinn leiður á þessu masi,
sem ekkert gagn gerir. Ég ætla sjálf-
ur að rannsaka þessi göng«.
»Bíddu þangað til í nótt«, sagði
Tommi, »það getur verið, að þú mæt-
ir einhverjum«.
»Þvættingur«, svaraði Hogg hrana-
lega, »væri einhver í ganginum, hlyt-
um við að heyra það«. Og með það
fór hann.
»Vitleysan í honum getur orðið hon-
um dýrt spaug«, sagði Talbott,- »en
heppnin var meiri en fyrirhyggjan.