Ljósberinn - 15.01.1938, Page 7

LJÓSBERINN

fe'l*
F i ð 1 a r i n n
Með fiðluna sína situr hann
í sínum fátœklega rann;
liún er hans yndi og eftirlæti
hið eina, sem fœr honum vakið kæti
Með stirðri mund hann stillir hana,
og stillir rétt, af gömlum vana.
Drengurinn ómsins búinn bíður,
sem bráðlega honum að eyra líður.
Peir gerast fáir, þess geta má,
sem gamla fiðlarann hlusta á.
B. J.
7