Ljósberinn - 15.01.1938, Blaðsíða 15

LJÓSBERINN
>
J.
'l’ók smiðuriim |)á að nota hvíldartíma
sveinanna til að boða þeim fagnaðar-
erindi Krists og tólcu þeir ví vel.
En auðvitað gat þetta ekki gengið
afskiftalaust til langframa í allieiðnu
landi. Gerðu þá heiðnir menn aðsúg aö
smiðnum og tóku hann af lífi. En Drott-
inn liélt hendi siíini yfir þessum litla
vísi kristniboðsins þar í landi, og nú
má svo heita, að Kó'rea sé alkristið
land.
Með svipuðum hætti héfir kristnin
fest rætur í mörgu heiðnu landi og þar
á meðal á íslandi. (Pýtt).
í ástarörmum þínum.
»1 ágtarörmum þíuum
er augum lyk ég míuum,
mi«í, faðir, fel í nótt.«
Það var á norðurströnd Efra-Vatns-
ins (Lake Superior) í Bandafylkjun-
um, sem |>essi saga gerðist.
Lað hafði verið óvenjulega heittann
daginn; en er rökkva tók, rann á sval-
andi norðaustangola inn yfir landið;
fyrst var hún ljúf og hressandi, en
seinna livessti meira og varð kaldara;
urðu |)á allir fegnir að hypja sig inn
í hlýja og rúmgóða sumarbústaðinn.
Börnin léku sér inni og hlógu, en
lullorðna fólkið settist að borði við
spil. En skannnt var þess að bíða, að
hörnin yrðu þreytt af leikniun, og nú
var í óðaönn farið að koma þeim í
hólið. Við tökum ósjálfrátt eftir einni
móður þarna inni; hún krýpur við
rúmið barnsins síns og þá heyrum
við liana segja svo Ijlítt og hóglátlega:
»Krosslegðu nú hendurnar og lestu
kvéldhænina þína.« Barnið gerði það,
og af vörnm sakleysingjans ómaði nú
skýrt og skilmerkilega þetta alkunna
vers:
»í ástarörmum þínum
er augum lýk ég mínum,
inig, faðir, fel í n6tt.«
Þá varð svo undurhljótt inni í skál-
anum. Aldrei hefi ég fundið slíkan
frið l’alla yfir sálu mína eins og þá.
Allt var hljótt um stundarsakir.
Einn í okkar hóp, sein kann að liafa
kunnað eitthvað meira af þessu fagra
bænarversi, sjjurði þá:
»Er þetta allt, sem hún kann?«
Þá svaraði móðir barnsins: »Já, það
er allt sem hún kann og skilur á ís-
Ienzku«.
En þarf nokkurs framar að spyrja?
Hvers þörfnumst við framar?
»FeI þú mig faðir í ástarörmum
þínum í nótt.-
Það var eins og spilagleðin dæi úi
af “jálfu sér á þessu kveldi. Það vai
pins og ósýnilegur engill væri kominn
inn í skálann, og spilagleðin gæti ekki
þrifist í návist hans. Nú gekk liver
til sinnar rekkju, Ijósin vorii slökki
og allt varð liljótt. En ég veit, að við
lágum flest vakandi og voriun að
hugsa um bæn litla harnsins. Sú hæu
færði okkur nær hernskuheimilinu,
nær pahba óg mömmu. Hugur okkai
harst til haka til þeirra tíma, er við
háðuni sem börn hina sönui hæn í trú
og trausti:
»í ástarörmuin þínum,
þá augum lýk ég mínum,
mig, faðir, fcl í nótt.
Þinn engill um mig svífi
við öllu vondu hlífi,
|>á getur barn þitt blundað rótt.«
Orðin komu okkur aftur og aftui
í liuga, og saman við þau hlandaðist
hið alvarlega svar móðurinnar, móð
ur, sem skildi, hve djúp og víðtæf
þessi hænarorð voru:
»Fel mig í ástarörmum þínum-
Hún hafði sannlega ástæðu til að segja;
15