Ljósberinn - 15.01.1938, Síða 20

I, J ó S B E II I N N
„Ég ætíaði ekkert að tala um það.
En ef ég verð að gera það, þá get ég svo
sem sagt það, að það er helmingurinn
hans Nathans frænda, sem ég hefi borð-
að af matnum. En ég vil ekki boi’ða
þinn helmingi Ég er viss um, að ég
myndi kafna, ef ég gerði það“.
Lúkretía starði á hana alveg forviða,
en sagði ekkert.
„Borðaðu nú það, sem þú átt eftir af
matnum þínum, Eleanor", sagði frændi
hennar ofur rólega og Silky hlýddi, en
fyrstu munnbitárnir virtust þó ætla að
standa í henni og hún var með angist-
arlegar klígjugrettur.
Þegar hún var búin af diskinum, var
látið á hann ósköp girnilegt sírópsmauk.
Því reyndi Silky líka að skifta í tvennt,
eins og fyrri réttinum, en hvernig sem
hún reyndi að láta sér aðeins nægja
hlut frænda síns, þrjózkaðist hlutur
frænku hennar við og seiglaðist með.
t
Þegar hún loks sannfærðist um það, að
ómögulegt var að skifta sírópinu, og af
því að hún hafði aldrei á æfinni bragð-
að neitt jafn dásamlegt, var ekki um
annað að gera en að kingja stærilætinu
með gómsætu sælgætinu.
Lúkretía hafði í laumi veitt athygli
þessari árangurslausu viðleitni barns-
ins. Og þegar hún sá nú niðurstöðuna,
gat hún ekki á sér setið að hreyta úr
sér:
,,Ég sé, að minn helmingur gengur
svo sem í þig líka“.
,,Ég gat ekki skift sírópinu“, svaraði
litla stúlkan hálf vandræðalega.
Nathan frænda langaði til að skelli-
hlæp.ja, og hann hefði gert það, ef hann
hefði þorað. En hann taldi hyggilegast
að gera það ekki.
Loks var lokið kvöldverðinum, og nú
átti að fara að þvo upp. Silky bauðst
mjög fúslega til að þurrka diskana.
20
„Maren Brown segir, að ég geri það
svo myndarlega“, sagði hún hróðug.
„Það getur verið, -— en ég kæri míg
nú ekki úm, að allir bollarnir mínir og
diskarnir verði skörðóttir", sagði Lú-
kretía með þjósti og þreif þurrkuna af
Silky.
Eftir þessa gusu skreið litla stúlkan
inn í sína eigin skel og mælti ekki orð
frá munni, þangað til kominn var hátta-
tími. Hugurinn var þó ekki aðgerðalaus.
Ótal hugsanir brutust fram í litla koll-
inum. Hún sat við eldavélina og virti
ýmist fyrir sér síkvika logana eða
skuggana á Veggjunum.
Hér hafði móðir hennar átt heima •—
það hafði Maren Brown sagt henni. Ef
til vill hafði hún líka setið þarna við
eidstóna, þar sem hún sat sjálf núna, og
haft sér það til dægradvalar að horfa
á logana og skuggana á veggjunum.
Þegar frænkan tilkynnti það að lok-
um, að nú væri kominn tími til að fara
að hátta, bað Silky þess svo innilega,
að mega bjóða Pétri gamla góða nótt,
að það var látið eftir henni. Hún fann
hann steinsofandi rétt innan við dyrn-
ar á viðarskýlinu. En hann virtist vera
hinn kátasti yfir því að vera vakinn og
geta boðið þessari nýju vinu sinni góða
nótt. Silky vafði handleggjunum blíð-
lega utan um loðinn hálsinn á honum
og hvíslaði í annað eyrað á honum:
„Pétur minn, mér finnst þú vera ákaf-
lega sætur og góður. Og ég ætla að biðja
fyrir þér í kvöldbæninni minni. Þú ert
ekki venjulegur hundur — heldur engla-
hundur — eða hundur í álögum. Jæja
— góða nótt, Pétur minn, góða nótt...“,
og síðan kyssti hún Pétur beint á rakt
trýnið og fór svo frá honum.
Frænka hennar fylgdí henni þegjandi
upp stigann og inn í lítið, lágreist, en
potalegt herbergi. Þar var stórt rúm,