Ljósberinn - 15.01.1938, Qupperneq 22

I. J ó S II E lt 1 N N
var of dramblátur, til þess að taka
því boði.
En á heimleiðinni skall á oíviðri
mikið, svo að konungur komst í hinn
mesta lífsliáska. Þá snerist honum
hugur, svo að hann sneri til baka og
sótti þarlenda trúboðann. Þetta var
árið 1828.
Þremur árum síðar lét Tanhasú
skírast, og hlaut nafnið Georg í skírn-
inni.
En árið 1862 bafði konungur látið
vinna svo kappsamlega að kristniboð-
inu á Topga, að allir eyjarbúar höfðu
tekið kristni. Þá stefndi hann þeiin
öllum saman til mikillar hvítasunnu-
hátíðar. Að morgni hvítasunnudagsios
komu 5000 eyjarbúar saman víðsveg-
ar að, allir búnir sínum fjöllitasta
búningi að sið þeirra, og námu stað-
ar undir skuggasælum bjúgaldinatrjám.
Georg konungur sat fremstur og roskn-
ir og ráðnir menn í kringum bann.
Allur þessi söfnuður söng nú sálm
um jesúm Krist, konung konunganna.
Síðan flutti Taníta, yfirdótnari kon-
ungs, bæn, og er henni var lokið,
hljómaði einum rómi frá munni þús-
undanna: »Amen, amen!- Að því búnu
töluðu bæði innlendir ræðumenn og
erlendir kristniboðar.
Eyrir rúmum mannsaldri höfðu þess-
ir þjóðflokkar lifað á ránum og kúg-
að og etið hverjir aðra; en nú voru
þeir orðnir einn fjölmennur, kristinn
söfnuður.
Þegar kveldsólin varpaði sínum
hinztu geislum, var allur söfnuðurinn
kallaður til guðsþjónustu. Tók nú hver
maður sér blys í hönd og gekk upp
á hæðina, þar sem kirkjan stóð, sem
þeir höfðu byggt sér. Hvítasunnuhá-
tíðinni var svo lokið með því að
syngja Guði lofsöngva, fyrir hina dá- -
samlegu náð sína, að hann Jiefði
22
breytt Tonga úr morðgryfju í friðar-
böln.
2. »Elskið óvini yðar*>.
Einu sinni var kristniboði einn í
Kína að lialda guðsþjónustu á sunnu-
degi. Heiðinn Kínverji einn kom þang-
að eins og af liendingu í fyrsta skifti.
Kristniboðinn talaði út af orðunum:
»Elskið óvini yðar«.
Næstu sunnudaga kom þessi heið-
ingi ekki aftur til guðsjijónustunnar
og þótti kristniboðanum Jiað miður.
Þá bar svo til, að liann fann þennan
sama heiðingja á förnum vegi nokkru
síðar; hann spyr hann |)á, bví hann
hafi aldrei kornið aftur til guðsþjón-
ustu hjá sér. Þá svaraði heiðinginn:
»Þegar ég koin til yðar, voruð þér að
tala um kærleikann til óvina vorra;
en nú átti ég svo marga óvini, að ég
þurfti langan tíma til að fá J)á til að
sættast við mig. Einn þeirra var sér-
staklega harðúðugur og vildi ekki sátt-
um taka. En jafnskjótt sem ég hefi
lúngið hann til Jiess, kem ég aftur á
guðsþjónustur yðar«.
Þessi heiðingi skildi, livað bann
þurfti að gera, til Jiess að hann gæti
orðið kristinn maður í anda og sann-
leika, liann vildi ekki láta skírast og
vera tekinn í tölu kristinna manna,
fyr en hann hefði fullnægt J)ví skil-
yrði að hann væri sáttur við alla.
3. Eftirbreytni Krists vinnur sigur.
Einu sinni fékk kristniboði á Ind-
landi bréf frá heiðingjum þess efnis, að
þeir skoruðu á hann að taka að sér
stjórn skóla nokkurs, sem þeir höfðu
stofnað árið áður, og veita þar tilsögn
í biblíunni daglega í hverjum bekk
- skólans.
Kristniboðann furðaði svo á þessu,