Ljósberinn - 15.01.1938, Síða 28

LJ6SBEEIN N
með systur sinni. Þetta varð orsök
þess, að þær fóru lengra frá heimili
sínu en ætlað var, og að síðustu villt-
ust ]>ær á vegleysum grassléttunnar.
Dag nokkurn, þegar jane var í fylgd
með föður sínum, hafði hún uppgötv-
að stað, þar sem uxu fögur blóm og
hetra lyng en á hæðinni, sem mamma
þeirra sendi þær til. Þangað ætlaði
hún nú með litlu systur sinni. Hún
gleymdi alveg, að mamma hennar
hafði ckki leyí't henni að lara svo
langt að heiman. Og nú galt liún
óhlýðni sinnar grimmilega.
Þegar þær komu þangað sem hlóm-
in og lyngið óx, tíndu þær stóran
vönd af fögrum blómum og stærðar-
knippi af lyngi, sem móður þeirra
inyndi endast til matar langan tíma.
Þegar þessu var lokið, var liðið að
hádegi, og þær tók að svengja; lögðu
þær þá af stað heimíeiðis.
Skjótt komst Jane að raun um, að
Jiær voru ekki á réttri leið, því að
umhverfið varð henni æ ókunnara.
Þess vegna .sneri hún við og hélt í
gagnstæða átt. En samt sem áður fann
Jiún eigi hina réttu leið heim. Hún
fór upp á hvern hól í nágrenninu, ef
verða mætti, að hún gæti áttað sig og
eygt þorpið eða hið litla liús foreldra
sinna.
Hún vissi nú eigi, hvert Iialda skyldi,
og litlu systurnar komust að raun um,
að þær fóru villar vegar á hinni miklu
grasauðn. Nú iðraði þær óhlýðninnar,
en of seint. Þegar systrunum tók að
dveljast, gerðist móðir þeirra áhyggju-
full um afdrif harnanna, og þegar fað-
ir þeirra kom heim til miðdegisverð-
ar og hafði eigi séð til dætra sinna,
urðu áhyggjur þeirra óbærilegar, og
lögðu þau því af stað, að leita telpn-
anna sinna. Þegar þau fundu þær ekki
í grendinni, óx kvíði þeirra mjög.
28
Fregnin um hvarf barnanna barst
fljótt til eyrna nágrannanna, og Iivað-
anæfa kom fólk í hópum til að hug-
hreysta foreldrana og leita barna þeirra.
Nú var leitað gaumgæfilega umhverf-
is í margra mílna fjarlægð. Þessu fór
fram til sólarlags, og sumir leituðu
jafnvel til miðnættis. En allt kom fyr-
ir ekki.
Morguninn eftir - Jiað var á laugar-
degi — var Jeit háfin að nýju, en ár-
angurslaust. Boð voru send til næstu
héraða, og hvaðanæía komu sveitir
manna til High-Hill, til að leggja lið
við leit barnanna. En öll leit koin í'yr-
ir ekki.
A sunnudaginn íór þrjátíu manna
l'lokkur ríðandi um grassléttuna og
leitaði hvarvetna. En einnig þetta bar
engan árangur. Engin merki barnanna
fundust.
Síðla mánudags hættu allir leit sinni
og hver liélt til síns heima. Allir
höfðu misst von um, að telpurnar
fyndust lífs. Hryggð foreldranna hvíldi
þó Jmngt á öllum og samúð þeirra var
rík.
Aðfaranótt sunnudagsins rigndi feikn-
arlega, og á sunnudagskveldið tók að
kólna mjög. Enginn gat vænst þess,
að börnin gætu verið lífs undir beru
lofti, klæðlítil, án skýlis og auk þess
matarlaus.
Slíkt væri kraftaverk.
Á mánudagskveld liöfðu tveir menn
sem leituðu í aðra átt en liinir, fund-
ið spor 'eftir barnsfætur við rætur
hæðar einnar. En vegna þess, að þeir
óttuðust, að Jieir misstu sporanna, ef
Jieir yfirgælu jiau, héldu þeir kyrru
fyrir um nóttina. Á J*riðjudagsmorgni
hélt annar í skyndi til High-IiiII, til
að hughreysta foreldrana og sækja
hjálparsveit til frekari leitar. En hinn
var kyrr og rannsakaði grundina í all-