Ljósberinn - 01.08.1940, Qupperneq 14

130
L JÓSBERINN
FREISTINGIN
Georg vissi ekki sjálfur hvernig það bar
til. Hann stóð sem höggdofa og horfði á
glerbrotin, og tíu ára gamla hjartað hans
barðist eins og það væri að springa. Bolt-
inn, sem hafði orsakað óhamingjuna hopp-
aði með óstjórniégum hraða að fótum Ge-
orgs. og staðnæmdist. þar.
Hið glamrandi hljóð í brotn.u skálinni,
sem boltinn bafði hitt, hljómaði enn þá
í eyrum hans. Með hraða eldingarinnar sá
hann fyrir hugskotssjónum sínum foreldra
sína og systkini sitja við borðið. Vegna af-
mælisdags móður hans, var þessi fallega
skál full af eplum.. Þetta var gömul kryst-
alsskál og í hana voru greyptar gylltar
myndir, sem áttu að tákna blóm, ávexti og
krónhjört, sem var eltur af veiðihundum.
»Parið varlega með skálinacc, heyrði hann
móður sína segja, »hún er mér mjög dýr-
mæt. Hún er síðasta gjöf tengdaföður míns,
og hafði verið kjörgripur í ætt hans. Hún
er mjög verðmætur forngripur, og forn-
gripasafn eitt vildi gjarna kaupa hana, en
vegna þess að afi ykkar hélt svo mikið af
henni vildi ég ekki selja hana«.
Svo var skálin, látin í minnst umgengnu
stofuna í húsinu. Mamma hans ætlaði að
láta hana inn í skáp, en af einhverjum
ástæðum var hún ekki búin að því. Georg
ætlaði að láta bók inn í bókaskápinn og
fleygði boltanum hugsunarlaust, —- já, og
nú lá skálin, dýrmæta skálin hennar
mömmu, í mörgu.m stykkjum á gólfinu.
Sólargeisli féll á stærsta brotið, þar sem
enn mátti sjá hinn hlaupandi hjört.
Fyrsta hugsun Georgs var að h.laupa
burt, E'n -f~ nei, ef hann gæti komið brot-
unum í burtu myndi ekki verða tekið eins
fljótt eftir óhappinu,
Svo tók hann í s.ig' kjark og með skjálf-,
andi höndum safnaði hann brotunum sam-
án. Þeim stærstu tróð hann varlega í vasa
sinn, hinum safnaði hann í vasaklútinn
sinn og blós glermélinu af borðinu. Svo
læddist hann inn í herbergið sitt, En hvaö
átti. hann að gera við brotin? Fleygja þeiin
í bréfakörfuna eða sorpkörfuna í garðin-
um? Nei, þar var ekki öruggur staður. Ge-
o,rg lagði þau í gamla kis.tu, sem stóð við
fataskápinn, og í voru skrif- og teiknibæk-
ur úr skólanum.
Það var eins og þungri byrði væri létt
af Georg. Hann reyndi að láta sem ekkert
væri, en gleði hans var uppgerð, og þegar
hann var að lesa lexíurnar sínar var hann
svo annarshugar að hann tók ekki eftir
einu orði. Á milli línanna í landafræðinni
sá hann stöðugt stóra mynd. af gylta krón-
hirtinum.
Enn þá hafði enginn tekið eftir óhapp-
inu. — En nú stóð mamma á fætur, tók
iyklakippuna sína, og rétt á eftir heyrðist
hún opna og loka dragkistulokinu. Skömmu
síðar heyrði Georg fótatak hennar færast
fram eftir gólfinu og honum létti stórum.
Nei, mömmu grunaði ekkert enn þá. Ge-
org óskaði þess af öllu hjarta, að óhappið
kæmist ekki upp fyrr en hann væri sofn-
aður. Þá þyrfti hann ekki að standa aug-
liti til auglitis við mömmu sína og svara
spurningum hennar. Mamma horfði svoi
einkennilega á hann; honum fannst augna-
ráð hennar smjúga í gegnum sig undir
svona kringumstæðum. — En ef hann væri
uppi í rúmi, þá væri öðru máli að gegna.
Þá gæti hann muldrað í svefnrofunum
svarið við þessari hræðilegu spurningu. Það
gæti verið svona: »Ég veit. ekkert, um það«.
Og hann þyrfti ekki að líta upp.
Kveldið leið án yfirheyrslu, og hún kom
ekki heldur eftir að börnin voru. háttuð.
Georg sofnaði seint og tvisvar sinnum
hrökk hann upp með andfælum. Honum
fannst hann heyra glamrið í skálinni; en
það var aðeins vindurinn, sem þaut fyrir
húshornið og ýlfraði ámátiega í ljósastaur-
unum.
Daginn eftir sagði móðirin lauslega: