Ljósberinn - 01.08.1940, Blaðsíða 20

136
LJÓSBERINN
SKÁLDSAGA EFTIR
HETJAN
S. WÖRISHÖFER
21. kap.
Á herspítalcmmn-.
Þegar Lénharður raknaði við, lá hann
í rúmi í stóru herbergi. Hann reyndi að
setjast upp, en honum gekk það erfiðlega,
hann var bæði máttfarinn og hafði svima.
Er hann hafði svipast um, varð honum
það ljóst, að hann var annað hvort á
sjúkrahúsi eða í herspítala, og að þar voru
einnig margir aðrir sjúkir menn og særðir.
Allir, sem í rúmunum voru, virtust sofa,
sva að það hlaut að vera bjarmi morgun-
sólarinnar, bjarta Ijósið, sem flæddi inn
um gluggana.
Ekkert vissi hann um það, hvernig hann
hefði komist hingað, en það var honum
l.jóst, að hann hlyti að hafa verið mikið
veikur og haft hitasótt, því hann mundi
vel eftir bardaganum í garðinum, en eftir
það var allt. eins og óljós draumur. Hann
mundi óljóst eftir því, að hann hafði legið
í vagni, sem hristist ógurlega, og að hann
hefði heyrt stunur særðra manna við hlið
sér. Nú gat hann líka munað, að bundið
hafði verið um sár hans af sáralækni, en
svo skildi hann, að það sem hefði borið
fyrir hann eftir það, hefðu einungis verið
óráðssýnir. Honum virtist að hann hefði
verið að flýja gegnum endalaus göng og
koldimm, þar sem veggirnir vcru alþaktir
af grænum, logandi gárum, og vera eins
og hundeltur af glamrandi og gapandi ó-
freskju. En þá sá hann hinn góðlega
smíðajöfur, Andrés Mölling, á eftir sér,
með rjóða andlitið, sem ætíð var eins og
endurskinið af eldinum á aflinum hans,
og heyrði hann segja:
»Þetta eru bara margfætlur og eyrna-
pöddur, við erum senn komnir fram úr
göngunum«.
Og svo sá hann Natanael Forster, en í
hvert skipti sem Lénharður ætlaði aö
steypa sér yfir hann, þennan svarna óvin,
fannst honum hann vera knúður til jarð-
ar með þungri hendi, og þóttist sjá svert-
ingja, sem beygði sig yfir hann og mælti:
»Nú vildi hann enn einu sinni brjótast
fram úr rúminu«.
En á meðan hann var að berjast við að
átta sig á öllu þessu, sá hann sama þræl-
inn koma inn í herbergið.
Sá hann nú aftur ofsjónir?
Nei, nú þekkti Lénharður hann, þetta
var gamli, halti þrællinn, s,em hafði fært
honum matinn í fangelsinu. Sjúklingurinn
starði á hann tortryggnislega, eins og hann
byggist við því að fyrirbrigði þetta myndi
hverfa á hverju augnabliki, eða breytast
í annað gjörólíkt. En þess meir glaðnaði
yfir svip gamla svertingjans, unz allt and-
lit hans var orðið skælt cg snúið af breiðu
brosi.
»Jaíja, Massa Forster«, mælti hann, »nú
bregst mér ekki, að hitasóttin er liðin hjá.
Það var næsta erfitt að handsama yður
í bólinu, við urðum að binda yður. En
seinasta daginn hafið þér sofið í einum
dúr«.
»Hvar er ég?« spurði Lénharður og undr-
aðist, hve rödd hans var orðin veíkluleg.
1 Etonville, í skólahúsi, sem tekið hefir
verið og breytt í hermannaspítala. Allt er
fullt af særðum mönnum. Sunnanmenn
börðust eins og þeir væru trylltir, þegar
þeir hörfuðu, og okkur tókst ekki að um-
kringja herdeildina, sem var í bænum.
En nú eru hersveitir Grants hershöfðingja