Ljósberinn - 18.02.1933, Blaðsíða 4

28
LJÖSBERINN
blómin, sem alt af breiddu laufin sín
á móti birtunni.
Frænka var að líkindum farin að
sofa miðdegisdúrinn, eins og hún var
vön, þegar hún var búin að drekka síð-
degiskaffið. Pað var þá öllu óhætt á
meðan, og spölurinn yfir að Hóli ekki
lengri en það, að Rúna litla, sem var
frá á fæti, gat skroppið þangað á ör-
stuttri stund. Rúna hikaði þó. Það var
leitt að koma alveg tómhent að Hóli!
Hún hljóp í spretti heim. Faðir henn-
ar var að klæða sig í yfirhöfnina, er
hún kom inn í fordyrið.
»Elsku pabbi,« sagði 'hún, móð eftir
hlaupin. »Mig langar svo til að gefa
henni Lottu eitthvað gott. Hún er ein
inni að passa litla barnið. Má ég kaupa
gott handa henni?«
»Ójú, þú mátt það,« svaraði faðii
hennar.
»0g litla telpan í Hólakoti, sem altaf
ligg.ur veik, hreint altaf, pabbi, má ég
ekki líka gefa henni gott?«
»Ætli það ekki?« svaraði faðir henn-
ar og brosti góðlátlega að ákefð Rúnu.
»En peningarnir, pabbi! Hvar fæ ég
þá?«
Rúna hallaði undir flatt og horfði
kankvíslega til föður síns, sem var að
þukla ofan í vasa sinn. »
»Ætli ekki á sama stað og vant er,
Rúna litla,« sagði hann og rétti henni
gljáandi 2 krónupening.
»Hjartans þökk, elsku pabbi!« hróp-
aði Rúna og flaug upp um hálsinn á
föður sínum.
»Heyrðu Rúna mín, — hvað sagði
frænka?« spurði hann. »Leyfði hún
þér að fara í gamla húsið?«
Pað kom alvörublær á andlit Rúnu
litlu. j
»Nei, hún vill fyrst fara þangað
sjálf,« svaraði hún.
»Svo hún vill það!« sagði hann og
brá gletnisbrosi á andlit hans, en Rúna
litla tók ekkert eftir því, af því að
hún var að hugsa um, hvað hún ætti
að kaupa fyrir tvær krónurnar, sem
hún hélt á í lófanum.
Litlu; síðar stóð hún við búðarborðið
í sælgætisverzluninni »Vík«.
»Fást epli?« spurði hún.
»Nei, því miður eru engin epli til
núna,« svaraði búða.rstúlkan. »En við
höfum ágætis glóaldin, eða appelsínui',
ef þú skilur það betur,« bætti hún við
og brosti til Rúnu litlu.
»Hvað kosta þær?« spurði Rúna.
»50 aura.«
»Þá fæ ég fjórar fyrir peningana
mína.« sag'ði Rúna litla og handlék
peninginn.
»Já, það stendur heima,« sagði stúlk-
an.
»En ég hefði þurft að fá sex,« sagði
Rúna, »handa Hólsbörnunum og veiku
telpunni í Hólakoti.«
»Pað er velkomið, að ég láni þér
tvær,« sagði stúlkan. »Ertu eikki dótt-
ir sýslumannsins?«
»Jú,« svaraði Rúna og roðnaði ofur-
lítið. »Ég er líka viss um, að pabbi
minn leyfir mér að kaupa tvær til.«
Stúlkan rétti Rúnu bréfpoka.
»Pá sjöundu áttu að eiga handa
sjálfri þér,« sagði hún, »af því að þú
ert svo góð stúlka.«
Rúna var bæði brosleit og tindilfætt,
er hún lagði á stað út úr búðinni, með
bréfpokann undir hendinni, og hljóp
styztu leið að Hóli.
Óboðinn gestur.
Frænka reis geispandi upp í legu-
bekknum, varpaði frá sér silkifóðruðu
ábreiðunni og steig fram úr bekknum.
Hún gekk fyrir spegilinn, er hékk
fyrir ofan búningsborðið í svefnher-
berginu, og lagaði hár sitt og hörund,
eftir því sem henni þótti við þurfa,