Ljósberinn - 25.02.1933, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
35
Eins og hann væri ekki líka kominn til
þess að frelsa börnin! »Hvers vegna
gerið þið þetta?« sagði hann. »Leyfið
börnunum að koma til mín og bannið
beim það ekki, því> að slíkra er Guðs-
ríkið!« — Já, svona var hann altaf. Ö,
hvað mömmurnar urðu glaðar! Pær
lögðu börnin sín í fang honum, og hann
brosti til þeirra himnesku brosi, er
tendraði himneskt ljós í litlu hjörtun-
um, og hann blessaði þau. -—
Kæru börn! f heilagri skírn voruö
þið lögð í faðm Jesú, og þar megið þið
vei-a alla æfi, ef þið viljið, og hjúfra
ykkur upp að brjósti hans. Ef þið vilj-
ið! Pví það er undir ykkur komið. Það
eru til börn, sem hafa slitið sig úr faðmi
Krelsarans, með því að hætta að tala
við hann í bæn og með því að gera
það, sem ljótt er. Jesús grætur yfir
þeim börnum og er altaf að vona, að þau
komi aftur til sín og biðji sig fyrir-
8'efningar. En þau börn, sem eru í
faðmi frelsarans, eiga gott. Hann brosir
biítt til þeirra, svo að það er ávalt bjart
> kring um þau, þau eiga góða sam-
vizku, af því þau biðja hann að fyrir-
gefa sér alt, sem þau gera ljótt og eru
hlýðin og góð börn, sem öllum þykir
vænt um. — Kæra barn! Gakk þú í
líósi Drottins í daglegri bæn, og biddu
hann að gefa þér náð til þess að verða
»lítið ljós«, svo að allir sjái, að þú elsk-
)r Jesú og sért í faðmi hans.
V.
Móðir pín.
eftir Olfert Ricard.
Eg þekki hana ekki, en ég þekki móð-
Ur mína. Hún var bezta móðirin, sem
uokkurn tíma hefur lifað hér á jörðu,
~ nema því að eins að þú eigir móður,
sem þú viljir fullyrða að sé enn þá betri,
en samt sem áður var mín bezt. ö,
stundum kemur yfir mig svo óumræði-
leg þrá eftir því að fá að sjá hana, þó
ekki væri nema aðeins einu sinni, taka
yfrum hana og þrýsta henni að mér og
leggja vangann á mér upp við vanga
hennar, og mér finnst að ég vildi gefa
heilt ár af æfi minni til þess að mega
hafa hana í stofunni hjá mér eitt
augnablik enn þá. Því hún er ekki leng-
ur hér. Ég man eftir því, er ég var
lítill, hvernig sú hugsun kom upp í huga
minn alt í einu: En ef hún mamma dæði
nú. Og ég hugsaði oft um þetta, þangað
til að tárin komiui J augun á mér og ég
flýtti mér inn til þess að fullvissa mig
um að ennþá hefði ég hana hjá mér.
Og hugsið þið ykkur svo, að loks kom
að því undursamlega augnabliki, þeim
skuggalega, dimma minningardegi, þeg-
ar við öll saman heima horfðum á það
þegar mamma dó. Klukkan á veggn-
um gekk sinn vana gang, en hjartað
hennar mömmui stóð kyrt. Við sáum
hinn einkennilega fölva breiðast yfir
elskulegt andlitið hennar, rétt eins og
engill dauðans stæði hjá henni og stryki
yfir andlitið á henni með kaldri hend-
inni, og drættirnir stirðnuðu og svo
færðist hin einkennilega kyrð yfir alt,
þegar öllui sambandi er slitið milli und-
arlegu og eins og ókunnu verunnar, sem
liggur þarna og okkar, sem eftir erum.
Maður verður einmana, 1 svo undar-
lega heimilislaus, þegar hún mamma
deyr. Eins og hún hefir elskað okkur,
nei, enginn getur nokkurntíma elskað
okkur eins og hún, því hún skildi okk-
ur betur en allir aðrir. Við lágum und-
ir hjarta hennar, áður en við höfðum
nokkra meðvitund. Ef illa lá á okkur,
eða ef við leyndum einhverju, þá skildi
hún það og vissi umi það, löngu áður en
við gátum fengið okkur til að segja
henni frá því. IJjá henni var griðastað-
ur, þar sem þreyttur hugurinn gat
hvílst litla stund, hvernig sem á stóð.