Ljósberinn - 25.02.1933, Blaðsíða 8

40
L JÓSBERI N N
ant um hana. Ég’ hefi verið að taka
eftir því, þegar hann er að leiða hana
með sér. Betur að öll börn, sem missa
hana móður sína, ættu slíkan föður!«
>>Hefir Rúna litla nokkurn tíma kom-
ið hingað?« spurði frænka því næst.
»Nei, nei, mikil undur!« sagði Odd-
ný gamla. »Hún hefir aldrei stigið hing-
að fæti.«
»Hún á, heldur ekki að gera það,«
sagði frænka með áherzlu. »Við viljum
ekki koma henni upp á að flækjast í
ókunnug hús, það er ósiður, sem gerir
börnin frek og ókurteis. Og ég ætla
að biðja yður, ef hún skildi koma, að
segja henni að fara heim — hún er
hálfgerður óviti ennþá, aumingja litla
stellan!«
»Æ, ósköp þætti mér það nú leiðin-
legt, ef ég mætti ekki bjóða henni inn,«
sagði Oddný í gæluróm. »Við höfum
bæði svo mikið indi af börnum, en því
miður eru börn hérna í kaupstaðnum,
sem ekki er hægt að hafa ánægju af
þessir aumingjar — fá svo ilt upp-
eldi.«
»Bg hefi orðið þess vör,« sagði
frænka. »Og þess vegna vil ég halda
Rúnu litlu sem mest heima hjá okkur.«
»En hve þetta er vel ráðið,« sagði
Oddný. »Ef allir hugsuðu si svona, þá
væru þau færri hrökkjóttu og orð-
ljótu börnin. — Við erum að tala um
börnin, góði minn,« hrópaði Oddný 1
eyrað á manni sínum. »Hún vill venja
barnið hans bróður síns, — hún vill
ekki láta það læra ljótu siðina af aum-
ingja börnunum hérna.«
»Gott er það,« sagði Jóakím gamli.
»Og gleðilegt, að enn skuli þó vera til
menn, sem hugsa um að ala börnin vel
upp. Það er hreinasta hörmung, hvernig
barnauppeldið er orðið.«
Oddný tylti sér á rúmbríkina með
prjónana sína. Kisa lá sofandi til fóta
í rúminu; alt í einu reis hún upp og
> <
H > í
; Ef ]»'i liiiif«ar hrjf’na oi> iuiodda,
>!
>
li.iálliar lielm srin líður neyð,
og vilt |iá sjúku rladda oj> i;ra>dda, >5
>< (íuðs á veg’iim er ])ín leið.
t í 3. tbl. átti miðsetningin í >Heilræöi
< og sannlei_kur« að vera þannig:
> Hjarta niniins þroskast m e s t á inót-
í Iretinu.
Guðriin Jóliannsd.
frá lírautarli.
f
> )
gaut gulum glyrnum á frænku, en hún
hafði megna óbeit á köttum, og ýtti
stólnum frá rúminu, er hún sá augna-
ráð kisu.
»Kisa mín er ósköp meinlaus við
alla, nema rotturnar,« sagði Oddný og
strauk um hrygginn á kisu, sem óðar
skreið upp í kjöltu hennar og lagðist
þar malandi. »Hún er ofboðlítið upp
með sér af því, hvað hún er dugleg að
veiða rotturnar!«
»Mér er harla lítið. gefið um ketti,«
sagði frænka kaldranalega. »Peir eru
lítið skárri en rotturnar.«
»Æ, nei, segið þér ekki þetta,« sagði
Oddný. »Kisa okkar er svo væn. Þegar
ég verð að bregða mér eitthvað í burtu,
þá skil ég kisu eftir h.já honum Jóa-
kím á meðan. Hún hlýjar honum, þeg-
ar kalt er, og hún skemtir honum marga
stundina með malinu sínu og vinalát-
unum. - - Ég er að segja henni, hvað
hún kisa okkar er góð,« sagði Oddný
og sneri sér að manni sínum.
»Já, það mætti margfc um hana
segja,« svaraði gamli maðurinn. »Kisa
minnir mig á þessi orð: »öll skepna
Guðs er góð«.« Frh.
PRENTSMIÐJA JóNS HELGASONAR.