Ljósberinn - 18.03.1933, Blaðsíða 6

LJOSBERINN
62
Sacja eftir
irúnu Cáittisdoiíur,
v»4ut) fyrír_______
En frú Steinvöru var algerlega
ókunnugt um hag og hætti heimilis-
ins. Ekki þekti hún heldur neitt til
þeirra örðugleika, sem fátækur einyrki
verður að heyja við margskonar bar-
áttu, til þess að koma upp skýli fyrir
sig og sína. Ef að frú Steinvör hefði
verið kunnug því, þá hefði hún að öll-
um líkindum litið híbýli Hólsfjölskyld-
unnar mildari augum og afsakað útlit
þess. En frúin vissi ekkert um það,
hve fátæktin er hörð í horn að taka,
og í hennar augum var Hólsbýlið ekki
annað en ósmekklegur kumbaldi.
Hún hægði á göngunni og virti fyrir
sér húsið álengdar. Gaflinn sneri fram;
í blæjulausum stafnglugga brostu viu
fögur blóm, sem stungu mjög í stúf vió
ómálaðan gaflinn.
Frænka þóttist sjá ljósum barnskolli
bregða fyrir, innan við gluggann. Það
e,ru auðvitað krakkarnir, hugsaði hún
með sér. Þau eru á gægjum. eins og
illa siðuðum börnum er títt, þegar gest
ber að garði. Og henni rann verulega
í skap, er hún hugsaði til þess, að Rúna
litla skyldi sækjast eftir öðrum eins
félagsskap.
En börnin á Hóli höfðust annað
að, heldur en að gægjast út um glugg-
ann. Þau voru önnum kafina við leiki
sína og bundu hugann við alt annað
en gestakomur.
Eldri bræðurnir tveir voru úti á fisk-
reit, með móður sinni, en Pési litli og
Lotta gættu yngsta barnsins í. vögg-
unni.
Það var verulega glatt á hjalla ;
barnahópnum, og jók það mjög á gleð-
ina, er Rúna bættist í hópinn, þar að
auki kom hún heldur en ekki færandi
hendi með appelsínurnar —, enda
var brátt tekið til óspiltra málanna í
»mömmuleik« og öðrum skemtilegurn
leikjum.
I eldhúsinu fyrir framan baðstofuna
varð brátt alt á tjá og tundri, eins og
við er að búast, þegar búið er undir
meiri háttar veizlur í »mömmuleik«.
Mislitu glerbrotin, sem Pési litli, bróð-
ir Lottu, hafði fundið í lækjarspræn-
unni, sem seitlaði fram hjá húsinu
og nágrannarnir fleygðu í ýmis-
konar rusli, skörtuðu vel á veizluborð-
inu, gömlum sykurkassa, sem Lotta
hvolfdi í eitt hornið á eldhúsinu og
breiddi yfir mislita svuntu. »Matvælin
á borðinu voru af ýmsu tagi, þótt
moldarkökurnar, fagurlega skreyttar
með fíflum og sóleyjum, væru einna
ásjálegastar af því, sem á borð var
borið.
Kökugerðin hafði kostað allmargar
moldarslettur á andlitum, höndum og
klæðum barnanna, en í gleði sinni veittu
þau þvílíkum smámunum enga eftir-
tekt.
Kvöldsólin var einmitt að gægjast
inn um eldhúsgluggann og vafði ástúð-
arörmum hinn glaðværa barnahóp, sem