Ljósberinn - 18.03.1933, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
63
naut æskugleðinnar í ríkum mæli,
áhyggjulaus og ókvíðinn, þegar Lotta
stakk upp á því við Pésa bróður sinn,
að hafa fataskifti við Rúnu. Það væri
svo gaman að sjá þau hvort í annars
fötum, sagði hún. Rúna gekk strax inn
á uppástungu hennar. En það var öllu
erfiðara að fá Pésa til þess að sam-
þykkja hana. Hann varð æði langleitur
yfir því, að eiga að fara í »stelpukjól«.
En þegar Rúna bauðst til að gefa hon-
um einn appelsínubita til, og Lotta lof-
aði þar að auki að gefa honum kaffi-
rótarmiða, sem Pétur hafði lengi
ágirnst, þá gaf hann upp alla vörn, og
nú voru hendur látnar standa fram ú.r
ermum!
Pési fór í föt Rúnu og var hissa á
því sjálfur, þegar hann leit í spegilinn,
hvað fötin fóru honum vel. Ekki spilti
bað til hvað Pési var hárprúður, því
fyrir bragðið gat Lotta tylt hárborðun-
um hennar Rúnu sitt hvoru megin við
gagnaugun á honum og það gerði hann
svo stúlkulegan að undrum sætti, og
vakti það óskipta aðdáun þeirra Lottu
og Rúnu.
»Svona ættir þú alt af að vera klædd-
ur, Pétur!« sagði Lotta, hátíðleg í
hragði, enda kallaði hún bróðir sinn
aldrei Pétur, nema við hátíðleg tæki-
færi.
»Þú ertí eitthvað svolítið laglegri
þessum fötum heldur þínum —- — að
bú skulir ekki vera stelpa, Pétur!«
Og Pétur virtist kunna vel við sig
1 klæðum Rúnu litlu; hann snerist á
hæl og hnakka fyrir framan spegilkríl-
ið, sem Rúna hélt frammi fyrir honum,
°8' var vel ánægður með sjálfan sig,
ekki síst eftir að hatturinn hennar
Lúnu var kominn á höfuðið á honum.
Annan eins hatt hafði Pési litli aldrei
sett upp, og þó það virtist bera enn
fueira á freknunum og rauða nefbrodd-
!uum, þá verður ekki annað sagt en að
hatturinn klæddi Pésa litla hið bezta.
Loks færði Lotta hann í kápuna
hennar Rúnu. Kápan var skósíð, og
flæktist fyrir fótunum á Pésa, en Lotta
sá við því og nældi með títuprjónum
inn af kápunni.
Þegar Pési stóð á eldhúsgólfinu þann-
ig klæddur, með hvítan hatt á höfði
í fallegri blárri flauelskápu, með gljá-
andi lakkskó á fótunum, var hann svo
að segja að segja óþekkjanlegur, og þá
kom Lottu nýtt til hugar.
»Nú veit ég, hvað við skulum gera,«
sagði hún og var heldur en ekki óða-
mála. »Nú sendum við Pésa út í Hóls-
kot til Ellu, og látum hann fara með
appelsínuna, sem þú ætlaðir að gefa
henni, Rúna. Haldið þið ekki, að hún
Ella verði hissa? Fyrst heldur hún auð-
vitað, að þetta sé Rúna, en svo, þeg-
ar hún sér, hver kominn er, — ó, hvað
þetta verður gaman!«
Og Rúna og Pési voru á sama máli
og Lotta.
»En þú verður að ganga ósköp fall-
ega og hneigja þig fyrir henni Ellu,
alveg eins og hún Rúna gerir svona,
sjáðu, hvernig á að hneigja sig!«
En það gekk ekki rétt vel, að kenna
Pésa að hneigja sig, þó áleit Lotta, að
hann mundi komast nokkurnveg'inn
fram úr hlutverkinu, og óspart skemtu
litlu stúlkurnar sér við að horfa á til-
burði Péturs í kvenklæðunum.
»Hver kemur með mér að Hólskoti?«
spurði Pési. »Ég vil ekki fara einn þang-
að.«
En Lotta sagðist ekki gegna þessari
vitleysu. Eins og hann gæti ekki skropp-
ið einn á milli húsa, þó að hann væri
í stelpufötum! Ekki mátti hún fara frá
barninu, og ekki gat hún Rúna farið
með honum á nærfötunum. En þá var
það Pési sem fann ráðið.
»Rúna getur farið í fötin mín,« sagði
hann, »og komið með mér.«