Ljósberinn - 08.04.1933, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
83
Sacja efiir
cunu fáimsdottur,
vikub fyrír
„iyosteranir;
Það flögraði bros yfir litla andlitið,
og gráturinn hljóðnaði sem snöggvast,
Þegar barnið varð þess vart að það var
ekki einsamalt. Skær, blá barnsaugu,
barmafull af tárum, störðu framan í frú
Steinvöru, og brosið í þeim minti á skin
á milli skúra, Frúin horfði í fögru, sak-
leysislegu barnsaugun.
»Hver ert þú, og hvað vilt þú mér?«
spurði það. »Ætlarðu að hjálpa mér á
meðan hún mamma mín er ekki hjá
mér? Sérðu ekki hvað ég er ósjálf-
bjarga? Finst þér ekki von að ég gráti,
þegar enginn sinnir mér?«
Frú, Steinvör brá fingrinum undir
litlu, kringlóttu hökuna og sagði, nærri
því í gæluróm:
»Nú ertu góða barnið, fyrst þú ert
hætt að gráta!«
En hvort sem það var ókunnug rödd-
in eða ókunnugt andlitið, sem skelfdi
barnið, þá fór það nú aftur að gráta,
þrátt fyrir heiðarlegar huggunar-til-
naunir frúarinnar. Loks taldi hún hvggi-
legast fyrir sig, að hypja sig frá vögg-
unni og láta barnið afskiftalaust. f>að
feyndist og bezta úrræðið, því smám-
saman sefaðist gráturinn, og stundar-
korni síðar var það auðheyrt á andar-
drættinum, að blessaður svefninn hafði
b'knað litla aumingjanum og lagt hann
að brjósti sér í værum blundi.
Þá læddist frú Steinvör aftur að vögg-
anni og virti sofandi barnið vandlega
fyrir sér.
Andlit þess var rjótt og heitt eftir
grátinn og tárin glitruðu á vöngunum.
Ljósir lokkar hrundu um háls þess og
herðar. Hvítir, feitir handleggir hvíldu
ofan á sænginni. Friður og blíða sak-
leysisins umvafði ásjónu barnsins> og
endurvarpaði fegurð sinni á andlit frú-
arinnar. Svipur hennar varð mildari,
nærri því klökkur, og augun, sem
horfðu stöðugt á barnsandlitið, urðu
dreymandi og djúp, líkt og þau væru
að leita hugljúfra minninga á fjarlæg-
um slóðum.
Þannig stóð hún um hríð. Svo færði
hún sig að glugganum og tylti sér á
strástólinn.
Ot um gluggann sá hún fólkið, sem
keptist við að vinna á fiskreitunum.
Inn um hálfopinn gluggann heyrði hún
hrópin og hlátrasköllin í barnahópun-
um, sem léku sér hér og hvar í nágrenn-
inu.
Bráðum fór hún að ókyrrast. Hún
leit á armbandsúrið aitt og taldi mín-
úturnar, á meðan hugsaði hún Lottu
þegjandi þörfina.
Aðra eins ósvífni hafði frú Steinvör
aldrei þekt. Að skilja hana eina eftir
hjá organdi krakka! Og koma svo alls
ekki aftur. Svona var þá innrætið henn-
ar Lottu litlu, telpunnar, sem Rúna
sóttist mest eftir að vera með.
Það var annars jafngott, þó að hún
fengi að sjá það sjálf, hvernig barn
Lotta í raun og veru var. Héðan af