Ljósberinn - 22.04.1933, Blaðsíða 2

98
L JÖSBERINN
«
eftir
curm Cáicusdíttwp,
fyfír

„ijosbet'ansr
IV.
»Af hverju á ég ekki mömviu?«
Frænka var hraðstíg á leiðinni heim.
Rúna litla átti fult í fangi með að fylgja,
henni eftir, og hljóp hún þó alt af við
fót.
Lítið töluðu þær saman á leiðinni, en
í hvert skifti sem börnin á götunni köll-
uðu til Rúnu og heilsuðu henni, þegar
hún gekk fram hjá, þá tók frænka fast-
ara utan um litlu hendina, sem lá í lófa
hennar, og herti til muna á göngunni.
Rúna þorði ekki að gá að því sem fyr-
ir augun bar á leiðinni, þó þar væri
margt að sjá, sem henni þótti gaman
að, og hana dauðlangaði til þess. Það
var t. d. verið að járna hesta fyrir fram-
an smiðjuna hans Steins járnsmiðs, og
þar var samankominn stærðar barna-
hópur, sem horfði með mikilli gaum-
gæfni á hestajárninguna. Ætli það hefði
verið notandi fyrir Rúnu litlu að slást
í hópinn! Ekki var hættan á að hann
Steinn járnsmiður amaðist við henni,
eins og hann var barngóður!
Þá var það einmitt um þetta leyti, sem
krakkarnir í Haga, hún Dísa og hann
Jói væru vön að koma með kaupstaðar-
kýrnar úr haganum. Dísa og Jón ráku
kvrnar úr haganum. Dísa og Jói ráku
Rúna hjálpað þeim til að koma kúnum
heim og hafði Dísa lofað henni berjum
fyrir hjálpina. Rúna beið þess með
óþreyju, að Dísa efndi loforðið. Og nú
atvikaðist það þannig, að Dísa var með
eitthvað af grænjöxlum í húfunni sinni;
þegar hún kom auga á Rúnu álengdar,
hrópaði hún því hástöfum: »Halló —
Rúna komdu nú er ég með berin
handa þér!«
Það var erfitt að standast annað eins
tilboð! Rúna litla leit um öxl, losaði
höndina úr lófa frænku sinnar og ætl-
aði tafarlaust að hlaupa til Dísu.
En frú Steinvör stöðvaði hana' með
sterku hendinni, sem greip fast utan
um litla lófann.
»Hvað er þetta, barn, — hvert ætl-
arðu eiginlega? < spurði hún og horfði
byrst á Rúnu.
»Hún Dísa er með ber handa mér,«
stamaði Rúna. »Má ég ekki fara til
hennar, bara allrasnöggvast?«
Bláu augun mændu biðjandi og róm-
urinn var eins og blíðasti vorblær.
En frænka sagði aðeins: »Berin eru
ekki fullsprottin ennþá— þau eru óholl.
ég leyfi þér ekki að bragða þau.«
Rúnu varð það ljóst, að málið var út-
rætt. Hún hreyfði því heldur ekki frek-
ar, en ekki gat 'hún stilt sig um að líta
við og horfa á eftir þeim Dísu og Jóa,
þar sem þau þrömmuðu á eftir kúa-
hópnum og veifuðu kaðlaspottunum sín-
um, til þess að reka á eftir kúnum, en
þær fóru sér þó ofur hægt, þungstíg-
ar og letilegar, með jórturtuggurnar á
milli tannanna.
Rúna litla stundi við. En hvað þau