Ljósberinn - 22.04.1933, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
99
áttu gott, liún Dísa og hann Jói! Parna
löbbuðu þau hásyngjandi, sólbrend og
berjablá, og svo kát, eins og þau ættu
allan heiminn! Og þó var Dísa í stag-
bættum kjólgarmi, með íslenzka skó-
raifla á fótunum! Rúnu varð ósjálfrátt
litið á gljáandi svörtu lakkskóna sína.
Gat hún öfundað hana Dísu?
Rúna litla var gott barn og öfund-
aði engan, - - en af hverju hélt hún
frænka svona fast um hendina á henni,
og af hverju mátti hún ekki fá berín
hjá henni Dísu? —
Oddný gamla sat með prjónana sína
hjá glugganum, þegar frænkurnar
gengu framhjá.
Rúna skotraði augunum upp í glugg-
ann, sem allra snöggvast, og augu henn-
ar mættu mildu augnaráði, sem sagði
eitthvað á þessa leið:
»Því ertu hrygg á svipinn? Sjáðu
blessaða sólargeislana! Líttu á fallegu
blómin! Láttu ekki liggja illa á þér,
indæla barn!«
Övíst er, hvort Rúna litla skildi
augnaráðið, en ekki gat hún stilt sig
um að kinka kollinum framan í gömlu,
góðlegu konuna og brosa um leið, þó
brosið hennar væri að þessu sinni
óvanalega dapurt.
»Hverjum ertu að heilsa?« spurði
frænka, sem hvorki hafði litið til hægri
né vinstri, fremur en vandi hennar var,
er hún var á gangi um kaupstaðinn.
»Henni Oddnýju,« svaraði Rúna.
»Sjáðu, hún situr við gluggann.«
»Heldurðu að ég sé að gægjast inn
um glugga hjá fólki?<< spurði frænka.
»Veiztu ekki, að það er sá mesti ósið-
ur, og að þú átt aldrei að gera það.«
»Eg var ekkert að gægjast,« sagði
Rúna angurvær. »Hún brosti til mín út
um gluggann og þá brosti ég bara aft-
ur til hennar.«
»Æ, þú ert flón!« sagði frænka. »Flón-
in halda æfinlega að þau eigi að brosa
framan í alla, sem vilja viðra sig eitt-
hvað upp við þau.«
»Ég skil ekki þetta,« sagði Rúna litla
ofur einlægnislega.
»Jæja, við skulum þá ekki tala meira
um það, Rúna litla,« svaraði frænka
hennar, öllu blíðari á manninn.
Frænka liringdi dyrabjöllunni hvað
eftir annað, án þess að nokkur kæmi
t'l dyra, og var þolinmæði hennar því
nær þrotin, er Soffía kom loksins og
lauk upp fyrir henni.
»Mér þykir þér æði sein til svars‘,«
sagði frænka og horfði ávítandi á
Soffiu. »Hafið þér svona mikið að gera,
að þér megið ekki vera að fara til dyra,
þegar hringt er?«
»Afsakið, frú Steinvör,« svaraði Soff-
ía í auðmjúkum róm. »Ég var ofurlítið
»upptekin« í augnablikinu, og tók ekki
eftir hringingunni.«
»Við hvað, má ég spyrja?« spurði
frúin.
»H-ú-n var hjá mér gamla konan
hún Oddný,« sagði Soffía stamandi.
»Þetta er ekki satt, Soffía,« greip
frúin fram í. »Oddný sat við gluggann
hjá sér, rétt áðan, þegar við gengum
fram hjá kofanum þeirra.
»Hún hefir þá verið alveg nýkomin
heim til sín, því hún var hér rétt áðan.
Hún var að hugsa um að bíða eft-
ir yður, frú, en hætti við það, af þvi
Jóakím gamli var aleinn heima, og hún
sa.gði, að hann væri svo lasinn núna.«
»Hvaða erindi átti hún?« spurði frú-
in. »Vissuð þér það?«
»Já, hún var að koma með sendibréf
til yðar — hún sagði, að þér könnuðust
við það — ég bauðst til að taka við
bréfinu, en það var engu líkara, en að
hún væri hrædd við að afhenda mér
það; samt tók ég nú við því á endan-
um -— ég lagði það inn í skrifstofu
sýslumannsins.«
»Var hann heima?« spurði frú Stein-