Ljósberinn - 20.05.1933, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
131
að hún gæti leikið sér þar, en Wolfgang
var þann daginn fálátur, venju frem-
ur, þegar þau komu út að einu tré, háu
og skuggasælu, þá segir hann við syst-
ur sína: »Hérna er góður staður tii að
gera bæn sína.« »Um hvað eigum við
þá að biðja?« spurði systir hans. En
hann' spyr aftur á móti: »Hefir þú alls
ekki tekið eftir því, hve pabbi og
mamma eru döpur í bragði? Pess vegna
datt mér í hug, að við skyldum rölta
hingað og biðja fyrir þeim. Mamma er
hætt að brosa og pabbi næstum því líka.
Og það getur ekki verið af öðru en því,
að þau hafi lítinn mat handa okkur.
Við skulum því biðja Guð að hjálpa
þeim.«
Systir hans var fús til að biðja með
honum. Pau krupu nú bæði til bænar
undir trénu og hrópuðu til Guðs á sinn
barnslega hátt og báðu hann að hjálpa
pabba og mömmu; þau báðu Guð líka
að hjálpa sér til að verða foreldrum sín-
um til gagns.
Þegar bæninni var lokið, spurði Anna:
»Hvernig ætli við gætum hjálpað pabba
og mömmu?«
»Geturðu ekki skilið það?« sagði Wolf-
gáng, »hjarta mitt er fult af tónum og
bráðum get ég spilað fyrir auðuga menn
og volduga og þeir munu borga mér
fyrir það. Pá peninga gef ég svo pabba
og mömmu, og þá höfum við öll nóg að
borða. Verið getur, að það fé hrökkvi
fyrir heilli höll, og þá búum við í höll-
inni og eigum góða daga.«
Wolfgang litli var varla búinn að
sleppa síðasta orðinu, þegar maður gekk
til þeirra, höfðinglegur og vel búinn, og
tók að yrða á þau. Anna sagði mann-
inum þá í barnslegri einfeldni sinni, að
bróðir sinn væri að hugsa um að verða
mikill hljcðfærameistari og græða á því
fé, svo að þau þyrftu ekki altaf að eiga
við svona mikla fátækt að búa.«
Þá svaraði maðurinn: »Pegar Wolf-
gang er búinn að læra á hljóðfæri, þá
getur h.ann ef til vill orðið hljóQfæra-
leikari.«
Anna hclt, að þess væri nú skamt að
bíða, því að Wolfgang væri þegar far-
inn að leika á hljóðfæri og tækist það
einkar' vel, þó hann væri ekki nema tí
ára. »Og sjálfur er hann búinn að
semja mörg lög,« sagði. hún. ■—
»Pað er ómögulegt,« sagði ókunni mað-
urinn.
»Komið þér heim með okkur,« ságði
Mozart litli djarflega, »þá skal ég leika
fyrir yður á hljóðfæri.«
Ókunni maðurinn lofaði þá að koma
samdægurs til þeirra.
Þau héldu nú heim, systkinin, og
sögðu pabba og mömmu frá öllu sam-
an. Og er á daginn leið, kom sendimað-
ur með margar stórar körfur, fullar af