Ljósberinn - 20.05.1933, Blaðsíða 7

L JÓSBERINN
135
»Hún frænka vildi það,« svaraði
Rúna. »En það gerir annars ekkert til,
fyrst þú komst. Ég' skal sýna ■ þér öll
gullin mín, og nýja brúðu, sem ég fékk
í afmælisgjöf, hún getur talað.«
»Talað!« hrópaði Dísa.
»Já, hún segir bæði »pabbi« og
»mamma!«
Nú varð Dísa öldungis forviða og
lék heldur en ekki hugur á að sjá því-
líkt brúðugersemi. »Og ég á bollapör og
eldavél með potti og pönnu, og það má
elda í henni!«
Dísa hafði aldrei heyrt getið um ann-
að eins. Nei, það var ekki ofsögunum
sagt af dýrðinni í sýslumannshúsinu!
»Og svo skal ég sína þér í kommóðu
mína!« hélt Rúna áfram. Ég fer bara
ofan á g'ólf í náttkjólnum, það gerir ekk-
ert til!«
»Æ, það er gott að hún er orðin glöð
aftur,« hugsaði Soffía með sér, á með-
an hún var að tvílæsa herbergishurð-
inni að utanverðu. »Það er svo sárt að
sjá hana Rúnu litlu gráta!«
Sóffía stakk lyklinum í vasa sinn og
gekk ofan í eldhúsið. Frh.
----.-<>«9«»-.-
Jesús læknirinn.
Svo kalla Iíínverjar Jesú, þegar þeir
leita lækningar hjá sendiboðum hans,
kristniboðupum.
»Hvað gengur að þér, Ma Li? Hví
grætur þú svona?« spurði kínversk
kona, -er hét Wang-Te-Schau, og var
nærri blind af elli. Hún var grannkona
Ma Li og hafði heyrt hljóðin og kvein-
stafina í henni.
»Sonur minn, sonur minn,« æpti Ma
Li, »hann verður fótlama alla sína æfi.«
»Onei, Ma Li, svo slæmt er það víst
ekki,« sagði gamla konan hughreyst-
andi, »fóturinn kemst aftur í samt laa'
með tímanum.«
»Já, ég vonaði það nú líka, en í stað
þess að batna, fer hann altaf versn-
andi. Ég' vildi óska, að hann gæti kom-
ist. undir hendi kvenlæknisins útlenda
á kristniboðsstöðinni. Ég hefi haft und-
ursamlegar fregnir af henni. En þang;-
að er óravegur. Drengurinn getur ekki
í fótinn stigið og ekki get ég borið hann.
Eg gæti aldrei staulast þangað á litlu
og bundnu fótlingunum mínum. Nei,
ég sé engin ráð til að hjálpa honum.«
»Segðu það ekki,« sagði gamla kon-
an. »Ég get borið hann þangað. Fæt-
urnir á mér hafa aldrei verið bundnir,
svo að ég get gengið fullum fetum.
»Vilt þú bera hann? En þú ert þó
næstum blind, þú getur ekki ratað.«
»Já, blind er ég að sönnu, en sonur
þinn hefir góða sjón. Við getum spurt
til vegar.«
»En hann er þyngri en svo, að þú
getir borið hann alla leið. Hann er níu
ára, enda þótt hann hafi lézt talsvert,
síðan hann slasaðist.«
Sá varð endirinn á þessu máli, að
gamla, blinda konan lagði af stað morg-
uninn eftir með drengirin á bakinu.
Ilenni varð erfitt um gönguna og tók
það mjög á krafta gömlu konunnar.
En loks komst hún þó til hinnar miklu
borgar, en erfitt gekk henni, þegar
þangað kom, að finna kristniboðsstöð-
ina. Þegar hana bar að veggjum sjúkra-
hússins, þá heyrði hún kórsöng óma út
úr bænhúsinu. Kristniboðarnir voru að
halda morgunbæn sína.
En nú var gamla konan orðin alt of
þjökuð, til þess að hún gæti heyrt nokk-
uð eða skilið. Kínversk hjálparkona á
sjúkrahúsinu, sem tekið hafði kristni,
hafði veitt komu hennar eftirtekt, og
hljóp því niður að hliðinu, til að hjálpa
henni inn, en tók þó fyrst af öllu dreng-
inn sér á arma.
Það var nærri troðfult í biðstofunni.
En samt tókst að fá sæti handa Wang