Ljósberinn - 23.09.1933, Page 6

274
LJÖSBERINN
vond. Frænka segir að hún eigi að sofa
— altaf að sofa sofa!«
»Rúna mín!« hrópaði Soffía. »Reyndu
að opna hurðina, barn! Eg' ætla að
koma inn til þín og vera hjá þér.«
»En Rúna svaraði með sömu hvísl-
andi kjökurröddinni:
»Nei, nei. Enginn má koma - frænka
segir það. Rúna á að vera ein — alein.«
»Guð hjálpi mér!« veinaði aumingja
Soffía, og greip hendinni í hurðarlás-
inn sér til stuðnings. »Er barnið orðið
truflað?«
»Eg má koma inn til Rúnu minnar,«
sagði hún þvínæst og reyndi til að vera
róleg.
»Nei, nei, enginn má koma. Rúna er
sofnuð og fuglinn flýgur út. Aumingja
litli fuglinn. Vængirnir hans eru bundn-
ir, og búrið hans er læst, en hann fer
samt burt, ef nokkur kemur inn!«
Pað var þvílíkur hreimur í röddinni,
sem hvíslaði í gegnum skráargatið, að
Soffíu féll allur ketill í eld. En nú var
ekki um annað að gera en að reyna að
koma barninu til hjálpar, losa hana við
hræðsluna og hinar skökku hugmyndir,
sem hræðslan hafði vakið hjá henni.
»Eg sæki sýslumanninn sjálfan,« sagði
Soffía upphátt við sjálfa sig. »Það er
bezt, að hann sjái það sjálfur, hvernig
hún systir hans fer með elsku blessað
barnið.«
Soffía vatt sér í skyndi ofan stigann.
Hún drap að dyrum á skrifstofu sýslu-
mannsins. Hún vissi það svo sem, að
hann lagði blátt bann við því, að heim-
liisfólkið ónáðaði hann um skrifstofutím-
ann, en Soffía setti það ekki fyrir sig.
Angistarfullu augun og kjökrandi rödd-
in hennar Rúnu litlu máttu sín miklu
meira hjá henni, heldur en alt annað.
Loks var sagt »kom inn!« Soffía lauk
upp hurðinni og gekk inn fyrir. Sýslu-
maðurinn sat við skrifborðið hjá glugg-
anum og sneri baki að dyrunum. Hann
leit um öxl, og er hann sá Soffíu, sem
stóð frammi við dyr, náföl í andliti með
yfirbragð, sem bar vott um áköfustu
geðshræringu, spurði hann með ákefð:
»Það gengur ekkert að mér,« svar-
aði Soffía og var örðugt um mál. »En
ég kem hingað til þess að kæra fyrir
yður meðferðina á barninu yðar-------«
Soffía þagnaði alt í einu. Sýslumað-
urinn spratt upp úr sæti sínu, gekk feti
nær henni, hvessti á hana .augun og
sagði byrstur:
»Við hvað eigið þér, manneskja? —
Eruð þér með öllu ráði?«
Þá hló Soffía kuldahlátur.
»Já, ég er með öllu ráði,« sagði hún.
»En það er ekki víst að barnið yðar sé
það.«
Sýslumaðurinn starði orðlaus á hana,
og Soffía notaði þögn hans til þess að
halda áfram erindi sínu.
»Rúna litla, einkabarnið yðar, sýslu-
mannsins, er höfð sem fangi í föður-
húsunum. Hún er lokuð inni, einsömul,
þetta viðkvæma, lítilsiglda barn! Skiljið
þér það ekki, hver áhrif það getur haft
á hana — þess konar ofbeldi getur lam-
að þá, sem eru sterkari heldur en Rúna
litla! — Komið þér með mér og sjáið
með eigin augum, hvort ég segi ekki
satt!«
Soffía réði tæplega við orð sín, þau
streymdu af vörum hennar, viðstöðu-
laust; harmurinn og gremjan, sem bjó
henni í huga, braust nú út eins og lækur
í vorleysingu, sem brýtur af sér klaka-
böndin, og fer leiðar sinnar frjáls og
hlakkandi.
En sýslumaðurinn horfði á hana með
kalt vantrúarbros á vörunum. Það var
auðséð, að hann lagði alls engan trúnað
á orð hennar.
»Það er bara alveg hreint voðalegt að