Ljósberinn - 01.01.1942, Qupperneq 6

4
LJOSBERINN
LOFTSKEYTAMEHN
Það er ekki ýkja langt síðan, að í'arið
var að nota loftskeytatæki á skipum.
Fyrst framan af voru þau aðeins sett í stór
farþegaskip. Hér á landi þekktust þau þá
eltki. En ungur maður, sem lesið hafði
allt sem hann náði í um Marconi og þessa
merkilegu uppgötvun hans, í erlendum
blöðum og tímaritum, lók sig upp og fór
tii utlanda, lærði »loftskeytafræöi« og
gerðist loftskeytamaður á einu slíku skips-
bákni. Þetta var Vilhjálmur Finsen, sem
jiu er sendifulltrúi Islands í Svíþjóð. Hann
var mörg ár í förum. En einu sinni fékk
hann sér frí. Það var þegar Alþingi ætl-
aði að ákveða um símasamband »milli
lands og eyja« — eða milli meginlands-
ins og Vestmannaeyja. Vildi hann þá láta
taka upp loftskeytasamband til þeirrar
þjónustu, og kom hingað í þeim erindum.
Hann barðist fyrir þessari hugmynd sinni
af miklum dugnaði og fékk í lið ineð sér
marga merka menn, t. d. Björn heitinn
Jónsson ritstjóra og ráðherra. En það er
nú svo, að menn eru oft tregir á að trúa
á það, sem þeir geta ekki þreifað á. Menn
vissu að sæsíminn var nokkuð ábyggileg-
itr, — þó að hann gæti slitnað. Um loft-
skeytin vissu menn sára lítið, — töldu víst
margir þau eins konar glingur, og nið-
urstaðan varð sú, að samþykkt var að
hafna þeim og leggja sæsíma til Eyja.
Það var svo löngu síðar, að loftskeytastöð
var reist hér, eða ekki fyrr en 1917, —
og svo enn síðar, að talsamband komst
á við útlönd, loftleiðis. — En eftir að ioft-
skeytastöðin tók til' starfa, hefir það vei-