Ljósberinn - 01.01.1942, Blaðsíða 8

6
LJÖSBERINN
Smásaga um litla Reykjavíkur-stúlku.
Eftir Theociór Árnason
[Frh.] Dídí svaf óværl um nóttina. Hún
vaknaði nokkru fyrir miðnætti og fann
þá einkum mikið til í hægri fætinum. Var
það ekki óeðlilegt, því að kálfavöðvinn
hafði verið svo mikið skemmdur, og lækn-
irinn hafði þar að auki þurft að »krukka«
talsvert í fótinn, bæði vegna heinbrots-
ins og svo til að lagfæra vöðvann eftir
því sem unnt var. Að öðru le.yti leið Dídí
líka ónotalega, og einkum var henni ákaf-
lega óglatt. En unga nunnan var alit af
við hendina, þegar Dídí vissi eitthvað af
sér og vildi allt fyrir hana gera. Og Dídí
reyndi að ’narka af sér. Það var eins og
hana langaði til að gera sem minnst ónæði.
Það höfðu allir verið svo undur góðir við
hana, og það út af fyrir sig var henni
svo mikils virði.
Undir morgun sofnaði hún þó all værl
og svaf góðan dúr. Þegar hún vaknaði,
heyrði hún, að einhver umgangur var um
stofuna, meiri en verið hafði um nóttina,
og það var líka miklu bjartara, — búið
að kveikja á fleiri lömpum.
Dídí fann nú minna til í fótunum, en
leið þó hál f illa. Þó hafði hún nú rænu á
því, að fara að hnýsast eftir hvað um var
að vera, því að auðvitað var hún dálítiö
forvitin, eins og að sagt er að þær séu
margar »Evu-d<eturnar«. Hún tók tjald-
gagn að loftskeytatækjunum. Þau eru að
mestu leyli lokuð, þó að þau séu til á
skipum. Og þó að hægt væri að nota þau
í neyð, þá koma þau ekki að gagni í öll-
um þeim æðisgangi, sem nú er á öllum
á landi, lofti og sjó.
En vissulega eru loftskeytin einhver
þarfasta uppgötvun, sem gerð hefir verið
í þágu sjómanna.
Th. A.
ið ofurlítið til hliðar og sá þá, að ekki vai
nú annað um að vera en það, að ung stúlka
var að þvo gólfið í sjúkrastofunni og önn-
ur var að bera sjúklingunum vatn til að
þvo sér úr. Þær tóku báðar eftir því sam-
tímis, að einhver hreyfing var á Dídí og
hröðuðu sér að rúmi hennar. Auðvítað
vissu nú allir »á ganginum« um þennan
nýja sjúkling, — litlu, fallegu stúlkuna,
sem fótbrotnað hafði á báðum fótum og
hafði borið sig svo prýðilega kvöldið áð-
ur. Stúlkurnar spurðu Dídí, hvort þær
hefði nú orðið til að vekja hana, —- þær
höfðu þó verið beðnar að hafa hægt um
sig, einkum hennar vegna, — og hvort
nokkuð væri hægt að gera fyrir hana, og
hvernig henni liði.
»Mér líður miklu betur en mér leio í
nótt«, svaraði Dídí, og reyndi að vera
glaðleg. Annars var hún vesaldarleg
ásýndum, tekin til augnanna, og ekki laust
við hita-gljáa í augunum. »En mér er hálf-
óglatt og illt í höfðinu«.
»Við skulum sækja »systir«. Hún ætlar
sjálf að þvo þér, og þá hressist þú líklega.
Og svo þarft þú að fá einhverja næringu«.
Fór svo önnur stúlkan fram, enlhin spurði
Dídí, hvort hún vildi láta draga blæjuna
frá rúminu, eða hvort hún ætlaðí að reyna
að sofna aftur. Dídí vildi láta draga blæj-
una til hliðar. Hana langaði til að litast
um þarna, í þessari nýju vistarveru. Stúlk-
an lét að ósk hennar, en hélt svo áfram
sínum störfum.
Stofan var all stór og voru þrjú rúm
hvoru megin, meðfram langveggjunum, á
veggnum sem vissi út að Túngötu voru
stórir gluggar, en eitt rúm var upp við
vegginn þar sem dyrnar yoru fram á gang-
inn.
Dídí var í öðru innsta rfiminu, og var