Ljósberinn - 01.01.1942, Blaðsíða 9

LJÓSBERINN
7
höfðalagið við gluggann, svo að hún sá
vel yfir aila stofuna. Enn voru tjöld fyr-
ir fjórum rúmunum, en búið að draga frá
tveimur, og' Dídí sá að í rúminu við dyra-
vegginn var gömul hona, gráhærð, sem
var að þvo sér. Og í rúminu sem var út
við glug'ga, andspænis Dídí, var barn. Par
var iíka búið að draga tjaldið til hliðar.
Og Dídí mundi þá eftir því, að systirin
hafði sagt við hana, kvöldið áður, að
þarna væri lítil stúlka, á hennar reki, og
að rúmin þeirra myndu verða færð til,
svo að þær gæti skrafað saman. Ekki.var
Dídí nú svo hress, að hana langaði til,
að það yrði gert strax. Henni fannst hún
vera svo þreytt, að hún myndi ekki hafa
g'aman að neinu í svipinn.
Dídí sá aðeins á vangann á litlu stúlk-
unni, því að liún lá á bakinu og var að
lesa í lítilli svartri ])ók. En undur var hún
föl á vangann. Skyldi hún vera inikið
veik? Og hvað skyldi hún vera að lesa?
Þetta hlaut að vera skennntileg bók, því
að stúlkan virtist vera svo niður sokkin
í lesturinn. En rétt j þessu hætti stúlkan
að lesa og stakk bókinni undir koddann
sinn. Henni varð þá litið til Dldí og sá
að hún var að hori'a á hana.
»Góðan daginn, Dídí«, sagði hún í hálf-
um hljóðum, »hvernig líður þér?«
»Góðan daginn«, tók Dídí undir og
hvíslaði líka, — hún skildi, að þær myndu
ekki mega tala hátt vegna hinna sjúki-
inganna. En það var full-langt á inilli
þeirra, til þess að hægt væri að "hvíslast
á. »Mér líður bærilega núna. En 'nvað ert
þú að lesa, sem er svona skemmtilegt?«
»Það er skemmtilegasta og indælasta
liólrin. sem til er«, svaraði hin hróðug.
»Eini Pétnr!« varð Dídí að orði.
»Hvað ertu að segja?« spurði hin
stúlkan.
»Það var bara vitleysa. En livaða bók
er það, sem er svona skemmtileg?«
»Það er Nýja Testamentið, bókin um
Prelsarann okkar, Jesú Krist«.
»Nú er ég aldeilis hissa. Er það ekki
eintómt Guðs-orð«.
»Jú, það er eintómt Guðs-orð, og það er
einmitt þess vegna, sem það er svona in-
dælt og skemmtilegt, af því að það er
allt sannleikur«.
»Ja, — hérna! Ég hélt að það væri ekki
aðrir en prestarnir og gamla fóikið, sem
læsi svona bækur«.
»Átt þú ekki Nýja Testamenti?«
»Eini Pétur! — nei, hvað ég ætlaði mér
að. segja, — nei, ég á engar bækur nema
skólabsekurnar mínar«.
»Hefirðu þá aldrei litið í Nýja Testa-
mentið eða Biblíuna?«
»Jú-ú! Eg hefi litið í Biblíuna, því
að hún amma mín kenndi mér að lesa í
gamalli Biblíu með stóru letri. En svo
dó hún annna, og ég hefi aldrei litið í
Biblíuna síðan, — hún er lökuð niður í
kistu heima, — og ég var svo lítil þegar
ég var að lesa í henni að ég man eigin-
lega ekkert, sem þar stóð. — Ö-jú, það er
alveg satt, að ég man eftir einni sögunni,
og það er líklega af því, að ég' hefi heyrt
minnst á hana síðan«.
»Hvaða saga var það?«
»Það var sagan um Jósep og Maríu og
litla barnið, sem fæddist á jólanótt, og
var látið í jötuna hjá kindunum«.
»Sussu — sussu. Þið megið ekki Lala
svona hátt, litlu stúlkur«, — það var gamla
systirin, sem koni inn í stofuna, — og
þær höfðu verið hættar að hvíslast
á, litlu stúlkurnar. »Ég skal láta flytja
saman rúmin ykkar, svo að þið getið tal-
ast við, en það verður ekki í dag og ekki
á morgun. Dídí þarf að hafa mikið na:ði
fyrst um sinn«.
Nú kom stúlkan með þvottavatnið og
gamla nunnan fór að þvo Dídí og greiða
henni. Og þetta gerði hún með svo dæma-
lausri nærgætni og lipurð, að Dídí fannst
hún aldrei hafa verið handleikin svo ást-
úðlega. Hvað hún þlaut að vera góð,
þessi nunna! Þeg'ar þvottinum var lokið,