Ljósberinn - 01.01.1942, Qupperneq 10

8
LJOSBERINN
var komið inn með hafragraut og mjólk,
og' nunnan sagði Dídí að reyna nú að
borða, þó að henni væri óglatt. Hún ætl-
aði að gefa henni »skammt« við höfuð-
verkinum, og' svo skyldi hún reyna að
sofa lengur. Og þetta gerði Dídí.
Það voru andstæð öfl að verki í huga
Jóns, föður Dídí litlu, eftir að honum bár-
ust skilaboðin um að hún hefði meitt sig.
Fyrst var nú sterkust sú tilfinningin, hver
óþægindi þetta hefði í för með sér fyrir
hann sjálfan. Hver átti nú að sjá um hús-
ið fyrir hann, — og elda matinn? Hann
skyldi nú verða að kaupa sér mat á ein-
hverju matsöluhúsinu? Það væri dálag-
legt! Og þó var það nú ef til vill ekltt
það versta, — en hún hafði verið flutt á
spítala, og honum hafði verið sagt í sím-
anum, að meiðslin væru all-mikil. Hún
yrði ef til vill að liggja lengi á spítalan-
um. Það yrði enginn smáræðis kostnaður!
En svo datt honum í hug, að Dídí hafi
verið í þjónustu blaðsins, þegar slysið vildi
til. Það væri rétt að athuga, hvort ekld
væri hægt að láta blaðið borga kostnað-
inn. Og það var svo undur hlálegt, að Jón
kom síðast ao því atriðinu, hvernig Dídí
litlu myndi líða sjálfri og hverjar afleið-
ingar þetta gæti haft fyrir h a n a. Og
um leið skaut þá fyrst upp þeirri hugs-
un: Hún skyldi nú verða aumingi alla
æfi? »Ég nýbúinn að missa konuna, og
missa Dídí svo líka á þennan hátt, þeg-
ar mér kemur það verst. Ekkert annað
en kostnaður á kostnað ofan?«
En þá var eins og einhver innri rödd
hvíslaði að honum og vildi láta heyra ti!
sín: »Þú mátt skammast þín, Jón! Meira
missti hún Dídí litla en þú, þegar hún
missti hana mömmu sína. Og Dídí litla
hefir verið hetja og hjálpað þér vel. En
þú hefir ekki verið góður við hana. Og
nú á hún bágt. Og hvort ykkar heldur
þú að verði að líða meira, hún eða þú, ef
hún skyldi verða bækluð. Þú mátt skamm-
ast þín, Jón!« sagði röddin hvað eflir ann-
að, Og þessi rödd lét Jón ekki í friði alla
nóttina. Og undir morgun var hún búin
að brjóta og bræða klakann, sem hann
hafði ósjálfrátt leyft að hlaðast að hjarta
sínu og samvizku. Við þurfum ekki að
rekja þá baráttu. Það var löng saga, sem
þar lá að baki og þessari sögu óviðkom-
andi að öðru leyti en að því er Dídí snert-
ir. En Jón hafði átt trúaða móður. Það
var »hún amma«, sem Dídí minntist á
við litlu stúlkuna á spítalanum. Hennar
missti við allt of snemma, til þess að Dídí
gæti notið hennar handleiðslu, En Jóni
varð nú einmitt hugsað til hennar, í þess-
ari baráttu sinni. Og ósjálfrátt leiddu þær
hugsanir hann svo inn í farveg, þar sem
hann var orðinn ókunnugur. Það var, þeg-
ar honum datt í hug: »Hvað hefði hún
móðir mín heitin gert í mínum sporum«.
Og svarið kom jafn ósjálfrátt og spurn-
ingin: »Hún hefði fyrst af öllu leitað ti!
Guðs og beðið h a n n að hjálpa sér«.
Hann vissi að móðir ’nans hafði oft átt
erfitt, en hún hafði allt af verið glöð, og
allt af hafði það verið viðkvæði hennar
í öllum erfiðleikum hennar: »Guð er góð-
ur og hann greiðir fram úr öllu fyrir mér!«
Það var þessi setning, sem Jón greip
í dauðahaldi. Hann mundi það svo vel,
hvað móðir hans hafði allt af verið örugg,
þegar hún sagði þetta. Og nú lauk hans
eigin baráttu með því, að hann bað Guð
að hjálpa sér. Og á meðan hann var að
klæða sig um morguninn, tautaði hann
fyrir munni sér, hvað eftir annað: »Guð
er góður, — hann greiðir fram úr öllu
fyrir mér!«
Og ef einhver kunnugur hefði séð Jón
þennan morgun, hefði honum brugðið í
brún. Það var enginn harðneskju- eða fýlu-
svipur á þessu andliti. — Og hvað var nú
þetta? Hann fór ekki í vinnufötin sín!
Þetta var þó virkur dagur, og Jón var ekki
vanur að láta sig vanta í vinnuna. Nei,
Jón fór í sparifötin sín, — hann ætlaði
að taka sér frídag, svo að hann gæti heim-
sótt Dídí litlu á spítalanum. Hún þyrfti
líka, ef til vill, að láta gera eitthvað fyr-
ir sig. Það var ekki nema sjálfsagt að