Ljósberinn - 01.12.1944, Qupperneq 24

4>ydimerkurförin
(« J SAGA í MYNDUM eftir MENRYK'SIENMEWICZ
T'iæst urðu hestarnir fyrir ógæfunni. Stasjo sá þá
megrast meir og meir, þótt þeir hefðu nóg fóður.
Þeir fcngu hárlos, urðu daufeygðir og þykkt slím rann
út um nasir þeirra. Loksins hættu þeir að éta en
drukku af græðgi, eins og þeir hefðu hita. — Þeg-
ar Kali var orðinn frískur aftur, voru hestarnir næst-
um. ekkerl nema beinagrindurnar. Strax og Kali sá
þá vissi hann livað að þeim gekk. „Tse-tse“, sagði
Hestar Stasjo höfðu orðið fyrir bili. Kali nuddaði
daglega sár þeirra með jurt úr skógunum, sem liafði
sterka lauklykt, sem átti að flæina í hurt tse-tse. En
þrátt fyrir allt lioruð'ust hestarnir meir og nteir. Stasjo
hugsaði kvíðafullur um, hvað verða mundi, ef skepn-
urnar dræpust. Farangur þeirra var svo mikill, að
aðeins fillinn gat borið liann. En livernig átti hann
að hjarga honum? Svo kom mesta ógæfan — nita-
sóttin.
Stasjo liafði heyrt talað um liina afríkönsku Tse-
tse-flugu, sem er slík plága í mörgum héruðum, að
negrarnir geta ekkii stundað nautgriparækt. Uxi eða
hestur, sein tse-tse-flugan stingur, liorfellur innaii átta
-—fjórtán daga. Hin villtu dýr þekkja hættuna, því
oft lcemur fyrir, að heilar uxalijarðir flýja í ofboði,
þegar þær verða varar við suð flugunnar við vatns-
bólin. Slíkri skelfingu valda þessi litlu skordýr, sem
hera svefnsýkina með sér.
Kvöld nokkurt, þegar þau snæddu kvöldverð, ýU>
Nel reyktu kjöti frá sér með viðbjóði og sagði: „Eg
hef enga matarlyst í kvöld“. Hún stóð á fætur og fór
að ganga í kringum eldinn, og þegar Stasjo spurði
hana hvers vegna hún væri að þessu rölti, sagði hún:
„Ég veit það ekki, ég get bara ekki setið kyrr“. Allt i
einu lagðist hún niður, hallaði sér upp að honum og
þrýsti liöfði sínu að lirjósti hans og sagði með grátstaf
í kverkunum: „Stasjo, ég lilýt að vera veik“. — „Nel!