Ljósberinn - 01.02.1947, Blaðsíða 14

34
LJÓSBERINN
tilraun og tala við æskuna, sem hélt sig
þar.
„Viltu hjálpa mér að bera þessar biblí-
ur?“ spurði hann Jim.
Jim var fús til þess, og svo héldu þeir
af stað áleiðis til krárinnar, hlaðnir bók-
um og ritlingum. Veitingamaðurinn kom
til dyra. Hann ráðlagði þeim eindregið
frá því að fara inn í veitingasalinn. Þar
voru menn undir áhrifmn áfengis, og
hann sagðist ekki geta tekið ábyrgð á lífi
Barnardos.
„Fáðu mér biblíurnar og farðu svo
heim“, sagði Barnardo við Jim. „Þetta
er ekki staður fyrir þig. Eg kem seinna“.
Veitingamaðurinn endurtók aðvörun
sína, en Barnardo vildi ekki sinna henni
og gekk inn í veitingasalinn.
Hann var tæplega kominn inn fyrir,
þegar hurðinni var aflæst að baki hans.
í fyrstu gat hann ekkert greint, því að
loftið var mettað af tóbaksreyk. Hann
gekk inn í miðjan salinn og sagðist gjarn-
an vilja fá leyfi til þess að útbýta nokkr-
um biblíum.
Það var strax hark og hávaði.
„Rekið hann út!“ var hrópað.
„Nei, lofið okkur að sjá bækurnar“.
„Þvættingur, hvað eigum við að gera
með þær. Sláið liann niður. Út með
hann!“
Barnardo leitaðist við að útskýra er-
indi sitt, en enginn vildi hlusta á hann.
Hann fór að syngja, ef vera mætti að
fólkið róaðist. Og það tók undir. Menn
og.konur hópuðust nær honum. Bæk-
urnar voru rifnar af honum og hattin-
um var klesst niður fyrir liöfuð. Svo
kippti það í föt hans, reif þau og óhreink-
aði. Allt x einu lá hann flatur á gólfinu.
Borð eitt valt um koll. Fjóx-ir gestanna
tóku borðið og settu það ofan á Barnardo.
Allur mannskapurinn ski’íkti af ánægju.
Fæturnir á boi’ðinu sneru upp, en borð-
platan lá ofan á Barnardo. Nokkrir kax-1-
ar stigu upp á plötuna og dönsuðu þar
og góluðu.
Jim fór ekki heim, eins og Barnardo
hafði sagt honum. Hann læddist inn í
garðinn, sem var bak við krána. Hann
kom auga á nokkra skrankassa og stafl-
aði þeim upp fyrir neðan gluggann á veit-
ingastofunni. Þannig tókst honum að
kíkja inn í gegnum rifu á gluggatjöldun-
um. Sjón sú, er blasti við honum, fyllti
hann skelfingu. Inni var trylttur bai’dagi.
Hann kom ekki auga á Barnardo, en allt
í einu sá hann hann í miðri þvögunni.
Án minnstu umhugsunar stökk Jim
niður af kössunum og hljóp út á götuna
í leit að lögregluþjóni. En það var eng-
inn sjáanlegur, svo að hann varð að
hlaupa alla leið út á hornið á aðalgöt-
unni. Þegar lögregluþjónninn heyrði um
uppþotið í kránni, kallaði hann á nokkra
félaga sína, og því næst flýttu þeir sér
áleiðis til krárinnar. Nokkrir gestanna
liöfðu tekið að sér að verja Barnardo,
ekki af meðaumkun, heldur eingöngu í
þeim tilgangi að stofna til óeirða. Stól-
ar og borðfætur þutu fram hjá höfðum
lögregluþjónanna, þegar þeir komu inn.
Veitingamaðurinn hafði ki’opið í var bak
við skenkiborðið og fylgdist þaðan dauð-
skelfdur með ólátunum.
En kylfur lögregluþjónanna bundu
brátt enda á óspektirnar. Á gólfinu lá
líarnardo eftir í blóði sínu með þrjú rif-
bein brotin.
Lögregluþjónarnir vildu fá Barnardo