Ljósberinn - 01.02.1947, Blaðsíða 17

LJÓSBERINN
37
Cooper, sjöunda jarlinn af Shaftesbury.
Það var á heimssýningunni í París. En
honum kom algerlega á óvart að vera
boðinn til miðdegisverðar í þessa fögru
aðalshöll.
„Hvað stendur annars í bréfinu?“
spurði Jim.
„Það stendur, að maður nokkur vilji fá
vitneskju um fátæku börnin í Eastend“.
Átti hann að fara eða ekki? Honum
varð litið á fötin sín og skóna, og hann
hristi höfuðið. En þarna var maður, sem
vildi frétta af starfi hans. Ef til vill
myndi hann og vinir hans hjálpa honum.
Shaftesbury lávarður var þekktur vinur
fátæklinganna. Hann tók allsstaðar mál-
stað þeirra og gaf stórar fjárupphæðir til
líknarstarfsemi. Jú, hann varð að fara —
vegna barnanna.
Höll jarlsins bar það vissulega með sér,
að hér var bústaður ríks manns. Þjónn
í fallegum einkennisbúningi tók á móti
Barnardo við stóru eikardyrnar. Hann
var leiddur inn í forsalinn, sem var stór
og skrautlegur. Á gólfinu voru dýrmæt
persnesk teppi, og á veggjunum hengu
málverk af forfeðrum jarlsins.
Við miðdegsverðinn voru aðeins fjórtán
—fimmtán gestir. Sessunautur Barnardo
var hinn þekkti læknir dr. Martin, sem
seinna varð góður vinur Barnardos. Það
var rætt um leikhús, stjórnmál og veð-
hlaup, um allt annað en það, sem Barn-
ardo hafði áliuga á. Eftir miðdegisverð-
inn fóru gestirnir inn í reykingasalinn og
drukku þar kaffi. Þá kom Shaftesbury
lávarður til Barnardos og mælti:
„Ég lxef heyrt um starf yðar fyrir börn
götunnar, og ég hef haft mikla löngun
til að hitta yður og tala við yður. Er það
satt, að tugir barna sofi undir berum
himni? Getur það virkilega verið satt?“
Hinir karlmennirnir komu til þeirra
og fylgdust með samtalinu af áhuga.
„Já, það er satt“, svaraði Barnardo.
„Hafa börnin sagt yður frá högum sín-
um?“
„Já, það hafa þau gert. Þegar þau
finna, að maður vill þeim gott eitt, segja
þau manni frá þeim eymdarkjörum, sem
þau búa við“.
„Hefur yður tekizt að hjálpa nokkr-
um?“
„Já, stöku sinnum hefur mér heppn-
azt að útvega einu og einu þeirra heim-
ili. En eigi að bæta verulega hag þeirra
þarf mikla peninga“.
Það varð augnabliks þögn, síðan spurði
jarlinn: „Getið þér þegar í kvöld sýnt
okkur eitthvað af þessrnn börnum?“
„Já, áreiðanlega. En við verðum bara
að bíða þar til seinna í kvöld“.
„Ágætt. Þá skal ég sjá um vagnana“.
Um miðnættið óku nokkrir léttivagn-
ar frá Grosvenorhöllinni gegnum West-
end niður Billingsgötu. Vegfarendur
brostu á eftir þeim. Þeir hugðu, að þarna
væru nátthrafnar á leið til einhvers næt-
urklúbbsins.
Við hornið á Billingsgötu stigu menn-
irnir út úr vögnunum og gengu niður að
markaðstorginu. Lögregluþjónn sá til
þeirra og fór í humátt á eftir þeim. Þarna
var mergð af vörum eins og venjulega,
er biðu eftir skipsferð. Segldúkarnir, sem
voru yfir vörunum, báru þess glögg merki
að nýlega hafði rignt, því að víða voru
smápollar.
Framh.