Ljósberinn - 01.02.1947, Blaðsíða 6

26
LJÓSBERINN
„Ég vil kenna þér og fræða þig um
veg þann, er þú átt að ganga, ég vil
kenna þér ráð, hafa augun á þér“. —
Sálin. 32, 8.
Fyrir rúmiim 40 árum var maður einn
að boða kristna trú í Tegú-héraðinu í
Suður-Indlandi, dr. John Claugh, enskur
að ætt og uppruna. Hann hóf það starf
með konu sinni nærfelt með tvær hend-
ur tómar. En þess var skammt að bíða,
að þau yrðu vör vakningar á þessum
slóðum; voru þó aðrir kristniboðar búnir
að prédika þar í 30 ár og sáu engan
árangur af starfi sjnu.
Nú skipti svo um, að nokkrir vitrir
menn og voldugir af prestaflokkinum
Brcihmínar, sem svo kallast, fóru að leggja
hug á að kynnast fagnaðarerindinu, og
var sá flokkur þá hæsta stéttin á Indlandi.
Þeir hétu kristniboðanum, að þeir skyldu
senda honum börn sín til kennslu og
kváðust jafnvel vera fúsir til að taka þátt
í kostnaðinum við skólahaldið^æti liann
aðeins komið skólanum á fót. Þau lijónin
fylltust fögnuði við heitorð þetta. Það var
eins og nú rynni upp bjartur morgun-
roði eftir dimma nótt.
En einmitt um þessar sömu mundir
bar annað að höndum, sem kom þeim
alveg á óvart. Einn daginn kemur til
þeirra dálítill hópur af fólki því, sem
er utan allra stétta á Indlandi (Paríar).
Þeir vildu fá að tala við dr. Claugh.
Erindið var það, að biðja hann að búa
sig- undir skírn. Þessir veslings menn,
blásnauðir og fyrirlitnir, komu frá af-
skekktu þorpi, þar sem kristniboðar
liöfðu prédikað þeim fagnaðarerindið.
Þeir höfðu þá tekið sig út úr, og haldið
hópinn. Trúin á Frelsarann og lífið, sem
henni fylgir, var farið að vakna hjá þeim.
Nú var það innilegasta þrá þeirra, að þeir
mættu fá að játa Krist opinberlega með
því að taka skírn.
En óðara en fregnin tun skírn þeirra
barst út um borgina, þá snerist velvild
Bralimínanna í hina mestu óvild. „Vitið
þér ekki“, sögðu þeir við kristniboðann.
„að oss er eigi leyfilegt að hafa nein mök
við nokkurn þann, sem er utan stétta?
Ef vér gefum oss að þeim, þá er það
sama sem vér gengum úr vorri stétt og
saurguðum svo sjálfa oss á því og alla
samstéttarmenn vora. Ef þér hafið í
hyggju að lesa með börnum vorum og
þiggja fé af vorri hendi, þá bönnum vér
yður öll mök við þetta fólk“.
Nú komust þau hjónin í allmikinn
vanda. Þeim fór nú líkt og Pétri, er hann
var tregur til að fara til Kornelíusar,
því að þó hjarta þeirra brynni af þrá eftir
því, að allir mættu hólpnir verða, þá
voru hin ytri kjör þeirra svo þröng, að
mikil freisting var til þess fyrir þau að
dæma eftir holdinu og kjósa heldur að
starfa fyrir Brahmínana en að snúa sér
skilyrðislaust til Guðs og spyrja liann,
hvað þau ættu að gera. Þau sneru sér þá