Ljósberinn - 01.02.1948, Síða 8

24
LJÓSBERINN
kæmi þrumuveður og skildi því lykl-
ana eftir hjá mér að allri íbúðinni. Það
er vissulega ómaksins vert að líta snöggv-
ast á herbergin. Málverkin á veggjun-
um eru margra þúsunda króna virði og
auk þess er þar fjöldi fágætra gripa;
smá skrautgripir og blómaker, sem bróð-
ir húsbóndans liefur komið með frá Jap-
an. Þar eru líka hinir dýrmætu skartgrip-
ir frúarinnar, gullarmbönd og hringir
með perluin og gimsteinum“.
„Er það satt!“ varð Emmu að orði, eins
og hún væri snortin rafmagnsstraumi.
Hún stokkroðnaði og augu hennar glóðu
óhugnanlega. Eg liafði aldrei séð hana
svona áður og það vakti tortryggni lijá
mér í svip.
„já, þetta er eins og ég segi“, sagði
ég með dálitlum semingi, „en ég veit
ekki hvort barónessan kærir sig um, að ég
láti ókunnuga koma inn í íbúðina á með-
an lnin er fjarverandi“.
„Það skiptir engu“, svaraði Ennna
liáðslega. „Barónsfrúin þín fær ekkert
að vita um það, þó að þú lofir mér að
líta á allar þessar dásemdir“.
„En hún getur komið lieim fyrr en
búist er við“, sagði ég.
„Ó, við verðum þá komnar út aftur,
áður en húsbændur þínir komast heim
í húsið. Þú getur nærri, að mig langar
ákaflega til að sjá þessa dýrindis skart-
gripi; aðeins að líta á þá, áður en ég eign-
ast slíka hluti sjálf og get skreytt mig
með þeim, einhvern tíma. Og ef þú vilt
nú koma með mér inn í stofurnar, þá ætla
ég að skilja bókina liérna eftir og þú
mátt eiga hana með öllum rétti“, sagði
hún og benti á skáldsöguna, sem lá á
rúminu.
Eg var, því miður, orðin svo gagntek-
in af efni þessarar andstyggilegu bókar,
að mig langaði mjög til að geta lesið liana
í ró og næði. Vegna þess fór ég ekki eft-
ir aðvarandi röddu samvizkunnar, sem
sagði mér, að ég gerði algerlega órétt í
því, að fara með bláókunnuga afgreiðslu-
stúlku í veitingakrá inn í herbergi liús-
bænda minna. Ég sólti lyklana og leiddi
Emmu inn í skreytta viðhafnarsalinn. En
það kom mér dálítið á óvart að Emma
virtist engan áhuga hafa á að skoða liin
fögru málverk á veggjunum, og hún tók
heldur ekkert eftir hinum fagurlega út-
skornu húsgögnum. En litlu japönsku
gripirnir og blómakerin vöktu atliygli
liennar og hún var áfjáð í að vita verð-
mæti þeirra nákvæmlega. Hún dáðist
mjög að ritföngum barónsins, sem voru
úr silfri og stóðu á skrifborði hans, og
skrautlegt gullúr barónsfrúarinnar, sem
var í svefnherbergi hennar, vakti sérstaka
athygli Emmu. Hún flýtti sér um her-
bergin og var mjög áfjáð í að ég sýndi
lienni silfurborðbúnaðinn og skartgripi
frúarinhar.
Borðbúnaðarskápurinn var lokaður, en
lykillinn að skartgripaskríninu stóð í skrá
þess, af því að frúin var nýbúin að taka
úr því eitthvað, sem hún ætlaði að hafa
með sér í ferðalagið.
Það var engu líkara en að Emma ætl-
aði að gleypa festarnar, hringana, næl-
urnar og armböndin með gráðugum aug-
um. Hún gat ekki á sér setið að liandleika
sumt af því og skreyta sjálfa sig með því.
En svo kom allt í einu að henni að flýta
sér undarlega í burtu, og ég hafði naum-
ast tíma til að koma gripunum fyrir á
sínuin stað. Emma mundi allt í einu eft-