Ljósberinn - 01.02.1948, Síða 11

LJÓSBERINN
27
„Ég trúi“, sagði hann titrandi röddu,
svo að varla mátti heyra. Ég gat ekki
tára bundist, læknirinn ekki lieldur. Eng-
inn þeirra, sem viðstaddir voru, gátu
nokkurn tíma gleymt þessari sjón og
þessum orðum, sem veslings pilturinn
mælti deyjandi vörum.
„Ég trúi -— á Jesúm Krist — Drottin
vorn og Frelsara“.
Meira gat hann ekki sagt. Þegar prest-
urinn sá, að liann var korninn að dauða,
þá lýsti hann hlessun yfir honum og
bað fyrir honum og er hann hafði lokið
bæninni, safnaði drengurinn síðustu
kröftum sínum og sagði með heyranlegri
raust:
„Ég trúi“, og var þegar örendur.
Læknirinn lagði þá frá sér verkfæri
sín og hneigði liöfuð sitt. Það var lækn-
irinn mikli, sem hafði tekið málefni pilts-
ins í hendur sínar.
Þetta var hið fegursta og átakanleg-
asta, sem mér hefir verið gefið að lifa
og vera vottur að í starfi mínu undan-
fa rin tuttugu ár í hjúkrunarstarfi mínu.
Já, trúa og játa
til ævinnar enda
er eini vegurinn,
eini hjálpræðisvegurinn.
Syngjum af ltjarla,
syngjum með tungu:
„Jesús, l>ú átt mig,
ég ávallt er j>inn“.
B. J.
LJÓÐAGULL
SIGURÐUR BREIÐFJÖRÐ:
Bjargið góða
Þegar eg margar þrautir sé,
þá í huga kemur
mér /toð b j ar g, í bláum hlé,*
sem brimi'ð einatt lemur.
Ógnarboðar bylta sér
bjargsins li'ófuS yfir;
fyrir voða og feikna her,
furða e/% hvað það lifir.
Það ei hrœrist liót úr stað,
né hœtti breytast lætur,
þó <ú) œrist upp á þaö
ólgan daga og nœtur.
Meðan boðar nýir ná
níðings safna reiði,
ránar hroða hvirfli frá
hœglátt bjargið greiSir.
Þégar mœða mörg og þrá
mér vill ofurbjóða,
ó, að stœði’ eg öruggt þá,
eins og b j ar gið g ó ð a.
* hlér—sjór.