Ljósberinn - 01.09.1954, Page 5

LJÓSBERINN
77
ið. Það hlaut að vera ungur
maður, sem hafði gert þetta.
Og í þar næstu frímínútum
gat einn strákurinn sagt frá
því, að lögregluþjónninn með
gullbryddu einkennishúfuna
sína sæti inni hjá kaupmann-
inum.
í hádegishléinu var Óli
orðinn mjög sár yfir þessu.
Friðrik hafði verið leikfélagi
hans, og það var óhugsandi,
að hann gæti stolið. En yfir
hádegisverðinum heima töl-
uð'u foreldrar hans um þann
grun, sem fylgir hverjum
þeim, sem einu sinni hefur
fengið vont orð á sig. Friðrik
yrði áreiðanlega yfirheyrður.
Lögreglan myndi fara í næstu
sveit, þar sem Friðrik ynni
og tala við hann þar. Það
var örugglega vitað, að Friðrik hafði verið
heima hjá sér kvöldið fyrir innbrotið.
Og svo bættist við, að tvisvar áður
hafði verið reynt að brjótast inn hjá kaup-
manninum! Þá hafði reyndar ekkert verið
tekið, en skólabörnin höfðu veitt því athygli
strax morguninn eftir. Annað skiptið hafði
kjallarahlerinn verið brotinn upp, en í hitt
skiptið hafði rúðan verið brotin, svo að hægt
yrði að opna gluggann. Grunurinn um þær til-
raunir hlaut að falla á Friðrik. Nei, Óli var
ekki í góðu skapi, þegar hann gekk í skól-
ann eftir hádegismatinn.
Þegar komið var í skólann, gátu strákarnir
sagt frá því, að Friðrik hefði verið yfirheyrð-
ur, en hefði ekki játað. Þeir sögðu einnig
frá því, að hann hefði áreiðanlega verið að
verki fyrri skiptin, sem kaupmaðurinn
hafði fengið næturheimsókn. Og á meðan þeir
töluðu um þetta, gutu þeir sí og æ hornauga
til stúlknanna, sem stóðu undir veggnum. Þar
stóð Stóra-Sigga, systir Friðriks, undarlega
föl í framan, og úr augum hennar skein ótti.
I fyrstu kennslustundinni eftir hádegið
veitti drengurinn, sem sat fyrir aftan Óla
því eftirtekt, að Óli sat og blaðaði í vasabók-
inni sinni í staðinn fyrir að skrifa. Hann
beindi strax athygli sessunautar síns að þessu.
Ætli kennarinn myndi ekki taka eftir þessu
líka. Þeim fannst ekki nema sanngjarnt, að
Óli fengi dálitlar ákúrur; hinir fengu þær
svo oft. En kennarinn sá ekkert, og skömmu
síðar stakk Óli bókinni í vasann aftur. Samt
sem áður gat hann ekki fest hugann við nám-
ið. Hann var of órólegur til þess.
Lögreglan var aftur komin til bæjarins og
í frímínútunum var kennarinn sóttur yfir til
kaupmannsins. Einn strákanna gat komizt að
því, að sérstaklega væri verið að ræða um
tvö fyrstu innbrotin. — Leiðinlegast væri
bara, að hvorki gamli kaupmaðurinn né
kona hans gætu munað nákvæmlega, hvenær
þau voru framin. Enginn af nágrönnum hans
hefði heldur munað nákvæmlega daginn. Þeir
mundu aðeins, að þau voru framin um
vor. Og hefði Friðrik verið að verki í fyrri
skiptin, hlaut hann að hafa framið innbrotið
í þriðja sinnið, því að allt benti til þess, að
sami maðurinn hefði verið þar að verki. Allt
þetta hafði drengurinn heyrt, þegar hann
skauzt heim til sín í hléinu.
í næsta tíma leit ekki heldur út fyrir, að
Óli ætlaði að gera neitt. Strákarnir fyrir
aftan hann sáu, hve hann horfði taugaóstyrk-
ur í kring um sig, og að hann gat ekki einu
sinni tekið upp reikningsáhöldin. Hvað var
nú þetta? Nú tók hann aftur upp bókina,