Ljósberinn - 01.09.1954, Side 9

LJ D5BERINN
81
til baka, reiðubúinn til þess að berjast til
þess að bjarga honum. Þá nam hann undr-
andi staðar. Það var ekki maðurinn, sem
hafði misst skyrtuna. Það var ekki einu
sinni Oko — það hefði verið enn verra —
það var afríkanskur lögregluþjónn! Til allrar
hamingju stóð Jakob í skugganum af stóru
tré, svo að það var ekki auðvelt að sjá hann.
Hann læddist lengra inn í skuggann á bak
við tréð og lagði við hlustir. Það var nú
engin hjálp í að reyna að bjarga Ali. Jakob
vissi nóg til þess, að honum var ljóst, að
hann gat ekki bjargað honum frá lögreglu-
þjóninum. Hann þekkti manninn, og maður-
inn þekkti hann. Og þó að hann gæti bjarg-
að Ali, mundu þeir bara verða teknir báðir
næsta dag, og hvernig mundi þá fara fyrir
Mikael?
Á meðan var lögreglumaðurinn að tala við
Ali.
— Hvað hafið þið gert?
— Ekkert.
— Af hverju hlupuð þið þá svona?
—■ Við héldum, að það væri annar maður.
— Hver þá?
En Ali þagnaði snögglega. Hann hafði
komizt að> þeirri niðurstöðu, að því minna
sem hann segði, því betra væri það, því
að þetta var ekki réttur tími til þess að
reyna að útskýra þetta. Það mundi bara
hafa það í för með sér, að farið yrði með
hann aftur til húss Okos til þess að vera
rannsakaður þar, og Oko mundi bera fram
einhverja skýringu, sem mundi fullnægja
lögregluþjóninum. Hann vissi, að það var
einnig ástæðan til þess, að Jakob gaf sig
ekki fram. Hann treysti því, að Jakob fyndi
einhver ráð.
— Hver var með þér? spurði lögreglu-
þjónninn.
Ali sagði ekkert, og lögregluþjónninn
hikaði snöggvast. Sumir afríkanskir lögreglu-
þjónar hefðu reynt að vera kjaftforir, já,
jafnvel að berja hann til þess að fá hann
til þess að tala. Það var heppilegt fyrir
drengina, að þessi lögregluþjónn var ekki af
þeirri tegund. Hann sá, að Ali mundi ekki
segja meira.
— Jæja, sagði hann eftir stundarkorn, ég
hef náð í annan ykkar. Nú lokum við þig
inni í nótt og sjáurn, hvað þú hefur að segja
á morgun.
Og hann hélt í handlegg Alis og lagði af
stað með hann niður eftir veginum. Ali fór
með honum án þess að veita mótspyrnu og
reyndi að fylgjast með skrefum lögregluþjóns-
ins. Jakob fylgdi á eftir í skugganum. Hann
var hræddur og var að velta fyrir sér, hvort
hann ætti að reyna að bjarga vini sínum, en
hann gat alls ekki hugsað sér, hvernig hann
ætti að gera það. Hann varð sjálfur að
vera frjáls vegna Mikaels, svo að hann
gæti farið til verzlunarstjórans næsta dag.
Þegar þeir komu inn í bæinn, kom annar
lögregluþjónn og slóst í för með þeim, og
þá sá Jakob, að þetta var vonlaust. Hann
stóð á bak við tré og horfði á mannverurn-
ar þrjár — tvær stórar í bláum einkennis-
búningnum og Ali á milli þeirra í bláum
buxum — er þær sneru til vinstri í áttina
til lögreglustöðvarinnar. Svo gekk hann heim
á leið dapur í bragði.
Nú þurfti hann að bjarga tveim mönnum,
og hann var alveg einn og aðeins tólf ára.
Hann skreið upp á svalirnar og settist niður
á mottuna sína mjög einmana.
9. kapítuli.
Jakob dreymdi, að stór höggormur kæmi
á eftir honum og Ali niður eftir veginum.
Hann kallaði í sífellu: — Ali! Ali! og Jakob
var að furða sig á því í drauminum, hvernig
hann gat vitað nafn Alis. Hann kom æ nær
og hrópaði æ hærra, þangað til hann hróp-
aði að síðustu svo hátt, að Jakob vaknaði.
— Ali; sagði höggormurinn aftur rétt fyrir
ofan hann, að minnsta kosti hélt Jakob
sem snöggvast, að það væri höggormurinn.
Þá dró hönd ábreiðuna frá andliti hans, og
þarna lá hann og horfðd beint framan í
Osanyin.
Jakob settist upp í skyndi. Sólin var kom-
in upp. Það hlaut að vera komið langt fram
á dag. Og hann, sem hafði hugsað sér að
fara snemma á fætur og reyna að vinna
bæði starf Alis og sitt eigið, áður en Osanyin
vaknaði.
— Þú hefðir átt að vera kominn á fætur
fyrir löngu, sagði Osanyin. — Hvar er Ali?
Frainh.