Ljósberinn - 01.09.1954, Side 11

ljdsberinn
S3
HENNAR
Hvar býr Guð ?
Kennarinn spurði eitt sinn nemendurna í
skólanum:
— Hvíí býr Guð?
Hann fékk mörg svör: Guð býr í himnin-
um, Guð býr í kirkjunni, Guð býr í hjörtum
okkar o. s. frv. Þessi svör voru líka alveg
rétt.
— En vitið þið um fleiri staði? spurði
kennarinn.
Þá rétti lítill drengur upp höndina.
— Jæja, Gunnar minn, hvar heldur þú,
að Guð búi?
— Guð býr í efsta húsi til vinstri í göt-
unni heima, svaraði Gunnar litli.
Hin börnin fóru að hlæja. Þau hættu því
■’ljótt, þegar þau sáu, hve alvarlegur kennar-
inn var á svipinn.
— Af hverju heldur þú það? spurði hann.
— Á sunnudaginn, svaraði Gunnar, fór ég
fram hjá húsinu með honum pabba. Þá var
sungið svo fallega inni í húsinu. Pabbi sagði
mér, að þar ætti heima fátækur skósmiður,
sem ætti átta börn og tvær veikar frænkur
sínar fyrir að sjá. Hann sagði, að þau hefðu
oft lítið að borða, en þau væru alltaf glöð
og ánægð. Þau biðja Guð mikið og syngja
oft um hann. Pabbi sagði, að Guð byggi hjá
þeim, þess vegna væru þau alltaf svona glöð.
IXIýju sokkarnir
Einu sinni var prestur, sem var ákaflega
hjálpfús og greiðvikinn við fátæka. Hann
lét aldrei fátæka tómhenta frá sér fara. Ef
hann hafði ekki peninga til að gefa þeim,
gaf hann þeim fötin af sér. Þetta líkaði ekki
konu hans. Hún hafði aldrei kynnst því hvað
fátækt var.
Dag nokkurn sá prestsfrúin fátæklega
klæddan verkamann fara inn á skrifstofu
prestsins. Eftir stundarkorn kom hann aftur
út og var þá hinn ánægðasti á svipinn. Píana
grunaði strax, að nú hefði presturinn gefið
honum eitthvað af fötunum sínum. Hún fór
því strax að gá í kommóðuna, þar sem hún
geymdi fötin hans.
Hún sá líka brátt hvað vantaði og sagði í
ávítunarróm við mann sinn:
— Nú hefurðu gefið beztu sokkana, sera þú
áttir til!
— Já, góða mín, svaraði presturinn, lélega
sokka átti maðurinn sjálfur.
Trúr þjónn
Ungur drengur var í vinnu hjá bónda
nokkrum.
— Af hverju þrælar þú svona allan lið-
langan daginn, sagði verkamaður nokkur við
hann. Húsbóndi þinn sér ekki til þín, og þú
færð ekkert þakklæti fyrir þetta óþarfa strit
þitt.
— En Guð sér til mín, svaraði drengurinn,
og ég vinn ekki einungis fyrir mennina,
heldur líka fyrir Guð.
Enginn frúir lygara
— Hjálp, hjálp, úlfurinn er að koma! æpti
einu sinni smalastrákur. Þegar fólk kom
hlaupandi til hjálpar, sá það, að kindurnar
voru rólegar að bíta og enginn úlfur nálægt.
Smalinn rak upp skellihlátur og sagði:
— Nú lék ég á ykkur. Þið hélduð, að úlfur-
inn væri að koma, en ég var bara að leika
mér.
Fólkið skammaði strákinn og fór leiðar
sinnar. En það leið ekki á löngu, unz það
heyrði strákinn hrópa aftur enn átakanlegar
en fyrr. Fólkið hélt því, að nú væri honum
alvara og flýtti sér til hans, en allt fór á
sömu leið.
Rétt á eftir kom úlfur og réðst á hjörðina
hjá smalanum. Nú hrópaði hann í alvöru á
hjálp. En þá var fólk orðið svo vant gabbinu
í honum, að engum datt í hug að anza fyrr
en allt var um seinan.
Enginn trúir lygarnum, jafnvel þótt hann
segi sannleika.