Ljósberinn - 01.12.1954, Qupperneq 4

112
Mér var vísað inn í stóra, kuldalega bygg-
ingu. Eftir miðju húsi endilöngu var gangur,
en fangaklefar í mörgum hæðum beggja
megin gangsins, — auðvitað allir lokaðir.
Milli klefanna var gengið eftir mjóum pöll-
um, sem festir voru fyrir framan þá á veggi
gangsins. Brýr voru hér og þar á milli pall-
anna, yfir þveran gang. Á einni brúnni, á
annari hæð, var komið fyrir ræðustóli og
söngpalli. Hurðir fyrir klefum voru opnaðar
þannig, að slakað var á læsingarjárnum, svo
að myndaðist ofurlítil glufa. Fangarnir gátu
því heyrt til mín, þó að ég sæi þá ekki.
Mér fannst þá, að þessum mönnum hlyti að
líða svo hræðilega illa, að ég gæti ekkert
sagt þeim til hjálpar og uppörfunar. Og mér
varð hugsað til systranna, Mörtu og Maríu,
sem sagt er frá í Nýja testamentinu okkar.
Bróðir þeirra, Lazarus, veiktist og dó. Þegar
Jesús kom loks, sögðu þær við hann: —
Herra, ef þú hefðir verið hér, væri bróðir
okkar ekki dáinn.
Ef allir tryðu á hann, sem er frelsari okkar,
þá væru öll hegningarhús tóm, þá færi ekki
illa fyrir neinum, þá liði öllum mönnum vel.
Þess vegna flutti ég föngunum skilaboð
englanna: — Yður er í dag frelsari fæddur,
sem er Kristur Drottinn.
Sjálfur sagðist hann vera kominn til að
„boða bandingjum lausn — og láta þjáða
lausa“. Og hann hefur gert það óteljandi
sinnum.
Nú flyt ég ykkur, kæru börn, sömu skila-
boðin: — Yður er í dag frelsari fæddur.
Sjálfur sagði Jesús: — Leyfið börnunum
að koma til mín og bannið þeim það eigi.
Við þurfum á hans hjálp og frelsun að
halda, engu síður en fangar. Þess vegna
megum við ekki gleyma okkar barnabæn:
Mér gott barn gef að vera
og góðan ávöxt bera
og forðast allt hið illa,
svo ei mér nái að spilla.
Þegar ég kom, að lokinni guðsþjónustu, á
skrifstofu hegningarhússins, var mér sagt, að
ungur maður hefði dáið í klefanum sínum
um nóttina. Hann hafði verið látinn inn
kvöldið áður, — aðfangadagskvöld. Og nú
þurfti að tilkynna þetta foreldrum hans og
systkinum — á sjálfan jóladaginn.
LJDSBERINN
Ég held, að pilturinn hafi heitað Jens. Hann
hafði alizt upp á góðu heimili, verið í sunnu-
dagaskóla og verið fermdur af góðum, trúuð-
um presti. En hann lennti snemma í slæmum
félagsskap. — Þið vitið, hvað slæmur félags-
skapur er? Við lendum í slæmum félags-
skap, ef við erum mikið með slæmum félög-
um, sem eru orðljótir, hrekkjóttir, stríðnir og
hafa alls konar óknytti í frammi. Þá er hætt
við, að við verðum þeim samdauna eða
jafnvel enn þá verri en þeir.
Þannig fór fyrir veslings Jens. 17 eða 18
ára gamall fór hann að drekka. Á aðfanga-
dagskvöld 1920 hafði hann drukkið sig full-
an. Síðan hafði hann framið innbrot og rænt
peningum til þess að geta drukkið meira. En
lögreglan hafði hendur í hári honum og
stakk honum inn í svartholið. Þá var honum
líka öllum lokið. Hann hugsaði til jólanna
heima, foreldra og systkina sinna, sem alltaf
höfðu verið honum góð. Hann fyrirvarð sig,
og honum fannst hann ekki geta látið nokk-
urn mann sjá sig framar — hann ekki geta
lifað við smán. Og um nóttina dó hann, —
af því að hann vildi deyja. Hann fyrirfór sér
á sjálfa jólanóttina!
— Herra, ef þú hefðir verið hér, væri bróð-
ir minn ekki dáinn.
Hefði Jens ekki snúið baki við frelsara
sínum, — þá hefði öðruvísi farið.
Ó, nei, því miður líður ekki öllum vel á
þessum jólum heldur. Og þó sagði engillinn:
— Sjá, ég boða yður mikinn fögnuð, sem
veitast mun öllum lýðnum, því að yður er í
dag frelsari fæddur, sem er Kristur Drott-
inn.
Síðustu orð Krists við lærisveina sína
voru: — Farið út um allan heim og prédikið
gleðiboðskapinn öllum mönnum.
Eins og þið vitið, sum ykkar, hefi ég
verið mörg ár í landi, þar sem eru milljónir
barna, sem ekkert vita um fæðingarhátíð
frelsarans, hafa aldrei heyrt Jesúm nefndan
og þess vegna ekki heldur Guð, og fá engar
jólagjafir. Engir menn eiga eins bágt og
þeir, sem hafa annað hvort gleymt Guði og
frelsara sínum eða aldrei heyrt um hann.
— Einu sinni kom ég á kristniboðsstöð í
stórri borg, sem heitir Nagoya og er í Japan.
Þar var kristniboði að kenna stórum hóp
barna að syngja barnasálma, sem ég enn man: