Ljósberinn - 01.12.1954, Síða 7

LJÓSBERINN
115
Blessuð jólin koma
Nú leit pabbi á klukkuna sína og sagði:
— Þá eru nú blessuð jólin að koma.
Mamma sagði eitthvað á þessa leið: —
Komi þau í Jesú nafni.
Allt í einu fannst mér eins og eitthvað
kæmi inn göngin, inn í baðstofuna, og fyllti
hana af einhverju, sem ég fann, en gat ekki
gjört mér grein fyrir.
Ég fann að það voru jólin, og þá varð allt
svo notalegt.
Mamma tók grútarlampann, kveikti á
tveimur kertum, og undursamleg birta
breiddist út yfir alla baðstofuna. Svo fór
mamma fram í búr og vinnustúlkan með
henni.
Nú var farið að bera jólamatinn inn. En
þau ósköp, sem fólkið átti að borða. Það var
hangikjöt og sneið af magal og sperðill og
bringukollur og gríðar þykk pottkökusneið,
þykk smjörskífa, og efst var hlaði af laufa-
kökum.
Þetta var allt of mikið að borða í einu, svo
að fólkið raðaði leyfunum niður í smá kistla
og hafði sér það í aukabita til sælgætis fram
yfir nýár.
Menn borðuðu nú nægju sína og voru
glaðir. Með hverjum diski var tólgarkerti.
Var kveikt á þeim öllum og þau sett upp á
rúmstólpana milli rúmanna. Af þessu varð svo
mikil og hátíðleg birta í baðstofunni, að það
var sannkölluð jólabirta.
Ég man, að ég sat og horfði hugfanginn
inn í ljósið af kertinu mínu og var svo sæll.
Annars var engin kátína á ferðum. Allt var
stillt og hljótt. Ekki var spilað á spil á
jólanóttina.
Óvæntur viðburður
Þegar verið var að enda við að borða, bar
nokkuð óvænt við, svo að öllum brá mjög.Það
heyrðist allt í einu eins og eitthvað væri að
koma upp á þekjuna. Það marraði í öllu og
brakaði í sperrunum. Allir þögnuðu og
hlustuðu. Svo heyrðist manns rödd inn um
einn gluggann. Það var kallað: — Hér sé
Guð.
Annar vinnumaðurinn reis upp að glugg-
anum og kallaði: — Guð blessi þig, hver er
maðurinn?
Eitthvað var kallað á móti, en það heyrðist
ekki fyrir óveðrinu. Allir sátu steinþegjandi,
og hálfgerð ónot fóru um alla.
Ég varð hræddur. Ætli það sé einn af jóla-
sveinunum eða tröllkarl eða skessa? Ellegar
draugur, Móri eða Skotta? Það væri hræði-
legt. Ég hafði heyrt svo margt um þetta.
Vinnumaðurinn leit til pabba: — Ég get
ekki heyrt orðaskil. Það er líka óskiljanlegt,
að nokkur mennskur maður sé á ferð í þess-
ari blindösku stórhríð.
Pabbi sagði: — Farðu fram og bjóddu
honum inn.
Vinnumaðurinn hikaði við, og önnur vinnu-
konan sagði: — Það getur verið varasamt,
maður veit ekki, hvað getur verið á ferð.
Pabbi stóð upp og fór að ganga fram bað-
stofugólfið, og bjóst pilturinn þá líka til að
fara,
— Þess þarf ekki, sagði pabbi og gekk
fram.
Fannbarinn gestur
Það leið all-löng stund. Allir sátu þegjandi.
Ég held, að ég hafi svitnað. Svo heyrðist
mannamál frammi í göngunum og gríðar-
mikið stapp. Hurðin opnaðist. Pabbi kom inn
og maður með honum, fannbarinn nokkuð,
þótt hann hefði stappað af sér versta snjón-
um. Hann heilsaði fólkinu, og svo voru hon-
um fengin þurr föt.
Gesturinn hét Rögnvaldur og var þaðan úr
sveitinni, á leið heim til sín. Hann hafði
villzt, en rekizt á bæinn. Allir urðu fegnir, að
hann komst af og tóku nú aftur gleði sína.
Gestinum var borinn jólamatur. Þegar
hann hafði snætt, var farið að lesa jólalestur-
inn. Var það mjög hátíðleg stund. En þá
þekktust ekki jólasálmarnir, sem nú eru
sungnir á jólunum. Þeir voru þá ýmist ekki
til eða ekki komnir inn í sálmabókina.
Lesturinn var langur, og ég sofnaði undir
lestrinum, en vaknaði víst bráðlega aftur.
Þá var fólkið að drekka kaffi og borða klein-
ur og pönnukökur og skrafa saman. Svo var
ég háttaður og sofnaði ákaflega vært út frá
kertinu mínu. Mér fannst ég finna, að engl-
arnir væru hjá mér.