Ljósberinn - 01.12.1954, Blaðsíða 10

11»
LJDSBERINN
Bjarnaboða, sem var mjög hættulegt sker.
Sú hugsun gagntók hann, að hann yrði að
reyna að bjarga mönnunum, þó að ekki væri
annað sýnna, en að skipið færist þarna með
allri áhöfn.
Nonni var nú kominn niður að naustinu
og fór að fást við að opna lásinn, sem dyr-
unum var lokað með, en hvað var þetta?
Hann lagði við hlustirnar. Þetta var greini-
lega neyðaróp. Hann fór að rýna út á hafið,
en hríðin var svo dimm, að hann fékk ekkert
greint. Þá gekk hann að naustinu, og hengdi
luktina á nagla við gluggann. í nokkrar mín-
útur stóð hann sem í leiðslu. Greinileg neyð-
aróp bárust utan af hafinu.
Áður en hann vissi af, var hann fallinn á
kné á sandgólfinu í naustinu og bað.
— Drottinn Jesús, þú, sem kyrrir vind og
sjó, ó, að það verði þinn vilji, að þessir menn
megi bjargast. Drottinn lát mig verða verk-
færi í þinni hendi til þess.
Þegar hann stóð upp frá bæninni, var hann
gagntekinn undarlegri öryggistilfinningu.
Honum leið svo vel. Hann fann, að Guð hafði
bænheyrt hann. Hann fór aftur út í óveðrið
og tók með sér kaðal úr naustinu, ef hann
skyldi koma að einhverju gagni. Hann gekk
niður í fjöruna eins langt og hann þorði fyrir
brimsoginu.
Hvað var þetta? Þarna var einhver þústa
á sjónum, en hann sá þetta svo illa fyrir
hríðinni, svo hvarf það aðra stundina ofan í
öldudalina.
Þegar betur rofaði til, sá hann þetta betur.
Þetta var gúmmíbjörgunarbátur, og í honum
voru fimm eða sex menn, og lengra burtu
greindi hann annan bát. Sá, sem nær var
kominn, var að komast að brimgarðinum, og
þar gat það ekki farið nema á einn veg,
bátnum mundi hvolfa. Áður en varði reis upp
feikna stór alda fyrir aftan bátinn. Hún
hækkaði og hækkaði, þar til hún varð eins og
fjallstindur, sem á næsta augabragði brotn-
aði yfir bátinn. Honum hvolfdi þegar í stað
og allir mennirnir skoluðust út í brimlöðrið.
Nonni stirðnaði upp, og áður en hann gat
áttað sig hljóp hann með kaðalinn fram í
brimið og fleygði honum eins langt og hann
gat í áttina til mannanna. Tveir þeirra náðu
handfestu á kaðlinum, og Nonni dró þá að
sér af öllum kröftum. Þeir komust heilu og
höldnu upp á sandinn.
Þeir hjálpuðust nú að við að bjarga hinum,
sem eftir voru. Allir voru þeir nokkuð þjak-
aðir. Þetta voru útlendingar, svo að Nonni gat
ekki talað við þá, nema með bendingum.
Hinn báturinn var að nálgast brimgarðinn.
Það fór fyrir honum eins og þeim fyrri. Him-
inháar öldurnar brutu hann undir sig og
hvolfdu honum. Nonna og hinum skipbrots-
mönnunum tókst greiðlega að bjarga mönn-
unum með sömu aðferð.
Björgunin hafði tekizt giftusamlega. Nonni
þakkaði Guði í hjarta sínu þessa dásamlegu
bænheyrslu. Honum skyldist, að þetta var
togari, sem ætlaði að leita vars í storminum,
en það fór á þessa leið. Skipbrotsmennirnir
hvíldu sig nokkra stund, áður en þeir héldu
heim á leið.
Þegar leiðin var hálfnuð að Kleif, kom
móðir Nonna á móti þeim. Hún sá strax,
hvað hafði gerzt og kom í fyrstu ekki upp
neinu orði. Hún leit tárvotum augum á Nonna,
klappaði honum á herðarnar og sagði loks
klökkum rómi:
— Guði sé þökk, drengurinn minn.
Það var þröngt í bænum á Kleif þessa
nótt. En Nonni og móðir hans reyndu að
láta fara eins vel um hina erlendu skip-
brotsmenn og þau höfðu tök á.
Á Þorláksmessu fylgdi Nonni þeim út í
kaupstaðinn, en þar var belgískt vöruflutn-
ingaskip. Með því fengu þeir ferð heim.
En þegar þeir áttu ófarinn lítinn spöl í
kaupstaðinn, kom ríðandi maður á móti þeim.
Þetta var enginn annar en faðir Nonna heill
heilsu. Þarna urðu miklir fagnaðarfundir.
Nonni kvaddi skipbrotsmennina og óskaði
þeim góðrar ferðar og gleðilegra jóla. Hand-
tök þeirra og augnatillit sögðu meir en
nokkur orð. Er þeir höfðu skilizt, hélt hann
heimleiðis með beztu jólagjöfina, sem Guð
hafði gefið honum á þessum jólum, en það
var pabbi heill á húfi.