Ljósberinn - 01.12.1954, Qupperneq 17

125
LJÚSBERINN
Hann gat fengið þurrt laufið
til að loga og horfði ánægður
á, hvernig logarnir sleiktu
sprekið. Það brakaði og brast,
og Amat hljóp aftur inn í skóg-
inn til að sækja fleiri greinar
og kvoðu og kastaði því á eld-
inn. Svitinn spratt fram á and-
liti hans, og hann skalf allur
af spenningi. Ó, að eimlestar-
stjóranum tækist að stöðva
lestina, og Jim yrði bjargað.
Nú heyrðist reiðiöskur, því
að Kínverjarnir höfðu uppgötv-
að eldinn, og komu nú hlaup-
andi með löng prik til að sundra
bálinu og slökkva í því. Titr-
andi af ótta flýtti Amat sér út
í skóginn. Hafði öll hans á-
reynsla og erfiði verið árangurslaust? Nei —
til allrar hamingju ekki, því að nú hægði
lestin ferðina. Stóru hjólin runnu hægar og
hægar eftir teinunum og stóðu loks kyrr
fyrir framan leifarnar af bálinu. Fólk
streymdi út úr klefunum, og spurningar, sem
báru vott um ótta, hljómuðu víðs vegar:
— Hver hafði stöðvað lestina og hvers
vegna?
Grannvaxinn Malayja drengur gekk fram
í ljósið frá hinum sterku ljóskerum eim-
lestarinnar.
— Góði, hrausti Amat, kallaði Jim, ég
vissi, að það var þitt bál. Ég sá það, þegar
við ókum inn í stóru beygjuna að brúnni,
og ég hljóp eftir allri lestinni og fékk eim-
lestarstjórann til að stanza; hvað hefur kom-
ið fyrir?
— Þorpararnir hafa rofið teinana og lagt
hliðarspor gegnum skóginn og út að fljót-
inu, sagði Amat, komið, og þá skal ég sýna
ykkur það.
— Fólkið, sem stóð í kring um þá, hristi
tortryggið höfuðið, en lestarstjórinn tók
sterkt ljósker, og í fylgd með föður Jims og
nokkrum lestarþjónum fór hann á eftir Amat
og Jim eftir teinunum.
— Þeir hafa einnig bundið föður minn og
kastað honum inn í skóginn, af því að hann
vildi gera lestinni viðvart, sagði Amat.
— Við munum áreiðanlega hjálpa þér að
finna hann, sagði faðir Jims, því að við erum
öll í mikilli þakkarskuld við þig, því að í
nótt hefur þú bjargað lífi okkar.
Sagan um hrausta Malayjadrenginn flaug
frá manni til manns með hraða eldingar.
Farþegarnir þyrptust um hann og klöpp-
uðu á herðar honum.
— Hann hefur farið í gegn um skóginn.
Hann hefur leikið á Kínverjana og stöðvað
lestina með því að kveikja bál, sögðu menn.
— En hvernig fékkstu eld, því að svona
ungir drengir ganga ekki um með eldspýtur?
Þá hló Amat og hóf upp kveikjarann sinn.
— Ef ég hefði ekki fengið hann í jólagjöf,
þá.---------
— Þá hefðum við legið á botni árinnar,
sagði faðir Jims. Þessum peningum hefi ég
bezt varið á ævi minni.
Hitt fólkið sagðist einnig vilja gefa Amat
eitthvað. Það byrjaði að safna peningum, svo
að hann gæti keypt sér litla plantekru, þegar
hann yrði stór.
Jim lagði höndina á öxli Amats og sagði:
— Komdu — komið öll, nú skulum við
fara og bjarga föður Amats og segja honum,
að allt hafi farið vel og að það sé Amat, að
þakka og jólagjöfinni, sem hann fékk.
-------□--------