Ljósberinn - 01.12.1954, Qupperneq 19

LJOSBERINN
127
A meðal villlra Indíána ♦ yiíl'yncLaiaga um .2)«.' ;VÍ ^eiilergcr V ]||
Zeisberger og vinir hans
sáu, sér til mikillar skelfing-
ar, á annað hundrað her-
manna Húróna nálgast
kristniboðsstöðina. Konung-
ur þeirra fór fyrir þeim í
fullum herklæðum. Það leið
ekki á löngu unz þeir höfðu
umkringt gamla kristniboð-
ann og vini hans. Þeir heils-
uðu virðulega að sið Indíána
og vildu fá að tala við
hans voru tortryggnir og vildu
ekki víkja frá honum. En
Zeisberger gekk fram á móti
konunginum og mælti: —
Sonur minn, ég hefi lengi
beðið eftir þér. Ef þú hefðir
ekki komið, hefði ég farið
að leita þig uppi. Menn biðu
þess milli vonar og ótta,
hverju konungurinn mundi
fyrir Guði himnanna og
gengu honum á hönd.
Himneskur friður skein af
andliti Zeisberger, meðan
hann bað fyrir Húrónunum.
Hann starði blindum augum
til himins, eins og hann sæi
svara. Hann steig af baki
hesti sínum, beygði kné fyrir
gamla kristniboðanum og
mælti: - Ég er kominn hér til
að biðja þig fyrirgefningar og
leggja líf mitt að fótum
fyrir sjónum sér dýrð Jesú.
Þvi næst lét hann bera sig
heim og bað vini sína um að
hringja kirkjuklukkunum. Á
meðan þær ómuðu,sunguvin-
ir hans sálma, og deyjandi
kristniboðinn tók undir veik-
Jesú. Hinir Húrónarnir færðu
sig hægt nær og lögðu axir
sínar í hrúgu á jörðina. Því
næst kveiktu þeir í þeim. Á
meðan vopn þeirra brunnu
beygðu þeir sjálfir kné sín
urn rómi. Þannig kvaddi
Zeisberger lifið. Hann komst
sannarlega að raun um, að
kærleikur hins mikla Guðs
er máttugri en vopn Indíán-
anna og vonzka hvítu mann-
anna. — ENDIR.