Ljósberinn - 01.12.1954, Qupperneq 28

136
LJDBBERINN
SEKUR EÐA SAKLAUS?
— Jæja, veiztu eitthvað? sagði William-
sen við Femi.
Femi hristi höfuðið án þess að líta upp.
Það var algjör þögn í herberginu andartak.
Úti á veginum voru einhverjir tveir menn
að kallast á. Ókunnur maður mundi hafa
sagt, að þeir væru að rífast, en þeir fóru
aðeins þannig að við að heilsast. Fljótaskip
pípti. Og Jakob sleppti takinu á handlegg
Femis, eins og það hefði verið merki, og snéri
sér örvilnaður undan.
Femi gaut hornauga til hans. Þarna stóð
Jakob með höndina upp að vörinni, sem
blæddi úr eftir höggið', sem Oko gaf honum.
Hann barðist við grátinn, og hann deplaði
augunum í sífellu.
Þegar Femi sá það, tók hann djarflegustu
ákvörðunina, sem hann hafði tekið á sinni
stuttu ævi. Hann gat ekki látið þá koma
svona fram gagnvart Jakobi. En það þurfti
kjark til þess að tala. Hann hugsaði ekki
aðeins um það, hve reiður Oko mundi verða.
Hann mundi einnig eftir juju-inu og illu
öndunum, sem honum hafði verið kennt að
trúa á. En hann gekk fram, lagði hönd sína
hughreystandi í lausu hönd Jakobs og sagði:
— Ég veit dálítið, forstjóri.
Jakob sneri sér ákafur að honum og þrýsti
hönd hans fast. Brosið á Oko dvínaði, og
hann gekk fram með ógnandi svip.
— Ég sagði, að þú ættir að fara fram í
eldhúsið, Femi. Farðu strax, annars veiztu,
hverju þú mátt eiga von á.
Femi stóð stundarkorn kjarklaus frammi
fyrir honum, en Jakob stóð stöðugur og
hélt fast í hönd hans til þess að uppörva
hann. Osanyin gekk fram til þess að komast
nær Oko.
— Hvað veiztu þá? spurði forstjórinn, og
Femi lyfti upp höfði sínu og tók djarflega til
máls.
12. kapítuli.
— Það er allt saman falið niðri í brunn-
inum, sagði Femi.
FRAMHALDSSAGA FRÁ AFRIKU
Allir horfðu undrandi á hann. Og
skömmu síðar hélt hann áfram að tala án
þess að líta á Oko, en hann hélt fast í hönd
Jakobs allan tímann.
— Vinur hans kom með miklum flýti frá
verzluninni fyrir um það bil klukkutíma.
Hann tók allt upp úr kassanum, batt reipi
utanum það og renndi því öllu niður í
brunninn. Það er hola þar ....
— Þarna hleypur hann! kallaði Jakob
allt í einu.
Á meðan hinir voru að hlusta á það, sem
Femi sagði, hafið Oko fært sig hægt aft-
ur á bak í áttina til dyranna, og nú lagði
hann höndina á hurðarhúninn. Þegar Jakob
kallaði upp, opnaði hann dyrnar snögglega
og tók til fótanna, áður en nokkur gat
stöðvað hann. Óp heyrðist fyrir utan og
dynkur af einhverju, sem datt. Allir þustu
til dyranna og námu staðar og horfðu á
það, sem fram fór fyrir utan. Þarna lá Oko
og drengur nokkur á jörðinni. Oko lá ofan á,
og afríkanskur lögregluþjónn stóð yfir þeim.
Á meðan þeir voru að horfa á þetta, brölti
Oko á fætur og leit ringlaður í kring um sig.
— Takið þennan mann fastan, sagði for-
stjórinn í skyndi, og lögregluþjónninn greip
þegar í handlegg Okos aftan frá. Skrifstofu-
stjórinn reyndi ekki að koma sér undan.
Drengurinn stóð á fætur.
— Ali! hrópaði Jakob glaður. Það var í
raun og veru Ali. Hann var aðeins í bláu
stuttbuxunum, og hann virtist vera alldas-
aður, en hann brosti til Jakobs.
— Góðan dag, sagði hann við Osanyin og
forstjórann.
— Hann fékk mig með sér, sagði Ali og
kinkaði kolli til lögregluþjónsins.
Lögregluþjónninn hélt Oko enn föstum,
en hann sneri sér að forstjóranum og sagði
til skýringar:
— Þessi drengur var handtekinn í nótt
nálægt þessu húsi, sagði hann. — Það var
annar drengur til, en hann hljóp burt. Við
gátum ekki fengið hann til þess að segja