Ljósberinn - 21.02.1925, Blaðsíða 6

54
LJÓSBERINN
en einkum þó á jólunum, því að þá voru bömin með,
ef mögulegt var.
Já, mörg var blessunin, sem sveitafólkið öðlaðist
í torfkirkjunni sinni, engu síður en nú í háreistum
timburkirkjum. þar var boðaður sami fagnaðarboð-
skapurinn, sem boðaður er enn og æ mun verða boð-
aður:
„Svo elskaði Guð heiminn, að hann gaf sinn ein-
getinn son, til þess að hver, sem á hann trúir, ekki
glatist, heldur hafi eilíft líf“.
þessi „litla biblía“ var höfð um hönd þá, eins og
nú, því að hún verður ávalt hin sama.
Þrjár kongsdætur.
Einu sinni var ungur konungssonur. Hann hét
Húnbjartur og var einkasonur foreldra sinna.
þegar hann hafði tvo um tvítugt, vildi konungur
faðir hans, að hann kvongaðist. Konungurinn vildi
helzt að hann kvongaðist einni af dætrum landsins,
en konungssyninum leizt ekki á neina þeirra.
þá sagði forsætisráðherra, að konungurinn í
næsta ríki ætti dætur tvær, sem væru svo forkunnar
fríðar. Hann var búinn að fá sér myndir af þeim,
og þegar konungssonurinn sá þær, varð hann alveg