Ljósberinn - 14.03.1925, Blaðsíða 5

LJÓSBERINN
77
„Jæja“, sag'ði hann, „þá höldum við farangri þín-
um eftir að veði fyrir skuldinni og þú verður að
segja til nafns og heimilis“.
þegar eg sagði til nafns míns og föður míns, þá
brá matsveininum við. Iiann varð allur annar á svip-
inn, rétti mér hönd sína og sagði um leið:
„Móðir mín er ekkja, og fyrir nokkrum árum
veitti faðir þinn henni mjög mikla hjálp. Mér kom
ekki til hugar, að mér mundi nokkurntíma gefast
færi á að endurgjalda honum það né börnum hans.
En nú verð eg því fegnari en frá megi segja, að mér
gefst tækifæri til þess“.
Að svo mæltu fékk hann mér þá peninga, sem til
þurfti að borga reikninginn.
„Eg er þá ekki síður feginn“, sagði eg, og var sem
þungum steini væri létt af hjarta mér.
þegar heim kom, sagði eg föður mínum frá
þessu.
„Nú sérðu, drengur minn“, sagði faðir minn, „að
það er gott að gera öðrum lítinn greiða og hitta svo
sjálfan sig fyrir, eftir langan tíma. Sá litli greiði
getur uppi verið mann fram af manni. Alt af er
verið að rétta þeim næsta. Nú hefir matsveinninn
rétt að þér greiðann, sem eg gerði móður hans fyrir
mörgum árum.
Gleymdu þessu nú aldrei, drengurinn minn. Ef þú
hittir einhvern, sem er í vandræðum, þá er það skylda
þín að rétta að honum þann greiða, sem matsveinn-
inn gerði þér, til þess að hann geti alt af haldið
áfram að berast mann frá manni“.
Nú liðu mörg ár. Eg var fyrir löngu orðinn full-