Ljósberinn - 13.11.1926, Síða 5

L JÓSBERINN
S65
Eli fiúði inn í körfuna með krakkann æpandi og
Páll kom fljótt til hennar og spurði:
„Hvað er þetta, Eli, er það apaungi ?“
„Nei, nei, það er hann Ólafur litli. Það er hann
bróðir minn“, æpti hún og hló og grét í -einu. En
taka mátti hún á því sem hún hafði, til að halda hon-
um föstum.
Þá datt Páli alt í einu í hug, það sem Eli hafði sagt
honum um bróður sinn, sem api hefði tekið, en hann
átti bágt með að trúa, að þetta væri hann, og sagði:
„Ertu nú alveg viss um að þetta sé hann; mér sýn-
ist hann svo undarlega lítill og magur og til eru víst
hvítir apar“.
„Já, en eg þekki hann vel, sérðu ekki, að hárið á
honum er gult og augun blá. En hann man ekki eftir
mér, þess vegna hljóðar hann og vill slíta sig lausan.
Ó, Páll, eg er svo glöð, svo glöð. Elsku litli bróðir
minn, hversu rnikið sem þú klórar og grenjar.
Eli réð sér ekki fyrir fögnuði og þrýsti honum
fastar og fastar að barmi sér, þó að hann væri bæði
búinn að klóra hana alla í framan og á höndunum.
„Við verðum að binda hann, Eli, annars stekkur
hann frá okkur og upp í trén aftur“, sagði Páll.
„Já, bittu hann, eg skal halda honum á meðan. Ó,
vesalingurinn, hann heldur að við séum að gera hon-
um ilt. Elsku Óli minn, nú átt þú að koma með okkur
heim til mömmu. Nei, Páll, hvað heldurðu rnarnma
segi, þegar hún heimtir okkur bæði aftur í senn. Ó,
það er næstum of fagnaðarríkt ti! þess að það geti
verið raunverulegt“.