Ljósberinn - 13.11.1926, Síða 6

L J 0 S B E R 1 N N
366
Litli drengurinn var óttalega magur og mjór og
ógurlega óhreinn; en vöðvarnir í handleggjunum og
fótleggjunum voru eins og harðir tréprjónar. Hárið
var sítt og hékk í þéttum gulum flókum og sneplum
niður eftir andlitinu. Páll tók kokos-taup og vafði um
fætur honum, svo að hann gæti ekki lengur sparkað.
Svo fór hann úr treyjunni sinni og færði hann í og
batt fyrir ermarnar að framan, til þess að hann
gæti ekki klórað.
Eli sat nú með hann í keltu sér, þó að hún væri í
einu löðri af svita og áreynslunni við það að halda
honum. Loks var hún orðin svo dauðþreytt, að hún
varð að leggja hann á hlébarðaskinnið. Sat hún svo
og horfði á hann svo hamingjuleg.
Um kvöldið varð Páll sjálfur að annast steikina
og sitja einn að mat sínurn niðri hjá Bambo. Það
var ekki við það komandi, að Eli færi niður úr körf-
unni. Páll færði henni nú kjöt á grænu blaði; tók
hún sér þá fyrst nokkra munnbita, en sagði síðan,
að hún væri svo glöð, að hún hefði enga matarlyst.
Hún reyndi að fá Ólaf litla til að eta bjúgaldin, en
hann æpti tryltur og beit hana í fingurna. Svona lét
hann, þangað til fór að dimma.; þá kyrðist hann og
tók Eli hann þá á arma, sér og af því að hann sá hana
ekki, lét hann sér það vel líka og steinsofnaði.
Daginn eftir æpti hann enn sem fyrri og vildi
iivorki eta né drekka, en þriðja daginn var hann
orðinn svo þrekaður, að hann gerði enga mótstöðu-
Þá át hann bjúgaldin og lét sér vel líka, að Eli helti
í hann litlu einu af kokos-mjólk. Upp frá því varð