Ljósberinn - 04.12.1926, Blaðsíða 6

390
LJÓSBERINN
Hyermg’ H'ans lærði að lesa.
Nl.
Hann fór {)á að æfa sig, og nú varð hoimurinn
hans svo stór, fiegar hann.fékk dag.blaðið! Eoreldrar
hans gátu ekkert skilið í pví, hvers vegna hann sæti
altaf með blaðið, og héldu að hann liefði sér ]iað að
gamni, eða væri að dást að myndunum, sem |tar
voru, af stígvélum og skóm og konum og körluin,
sem fylgdu auglýsingunum, og létu hann svo vera í
fullum friði með blaðið.
Og ekki réði llans sér fyrir fögnuði eitt kvöldið
út af pví, að hann sá, að í Biblíunni, sem liann
pabbi hans var vanur aö lesa í, voru einmitt siimu
stafirnir og á Heise-steininum — alveg eins! Nú fór
hann að æfa sig á Biblíunni, og pað gekk Ijómaudi
vel, enda pott par væri margt, sem hann skildi ekki.
En framförum tók hann dag frá degi.
Og svo kom — afmælisdagur pabba! Hann titraði
allur af gleði, — nú gat hann lesið alt, sein stóð á
steininum; já, liann kunni alla vísuiia utan að, og
blaðið og Biblíuna. En hvernig átti hann að segja
pabba pað, svo aö hann fengi [>að í afmælisgjöf?
En [>á kom gamli pósturinn lionum óafvitandi til
hjálpar. bau sátu við miðdegisborðið öll, og Hans
var rétt að pví koininn, að kveða upp úr með leynd-
armáliö. En ]>á kom Jens póstur og lagði dagblaðið
og bréfspjald með á borðið.
»IJað er víst afmælisspjald frá Marínu systur minni«,
sagði pabbi. »Nei, nei! Pað er pá mynd af Heise-